Τα λιόκλαρα στεφάνια μας

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου........όχι δεν ήμουν και εγώ εκεί, είχα διπλοβάρδια σ` ένα εργοστάσιο στα Κάτω Πατήσια και τ` αφεντικό ήταν λύκος.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όταν τ` αλώνια είχαν φως
Ψηλώναν τα κυπαρισσόπουλα
Είχε η γης χορτάρι
Κι ο Ιούλης κόκκινες παπαρούνες στρώμα
Δεν είχαν σκουριάσει τα σπαθιά
Στα μνήματα στήναν χορό οι ψυχές
Κι` έλαμπε Ήλιος, Ηλιάτορας στη πέτρα του ποιητή.
Ακουγόταν το -αει καρτέρει- αει καρτέρει,
στη Μπόχαλη ψηλά στο Ακρωτήρι.
Οι μανάδες του σπαραγμού γίνονταν τραγούδια
Τα κάγκελα, αλυσίδα αγώνα και γροθιά
Όταν πετούσαν οι αετοί κι` οι γερανοί σκέπαζαν
το βράχο .
Τ` αμούστακα τα κρίνα, θεριεύαν να πνίξουν
τα σφελάκτρια, να ρίξουν τα σύρματα.
Όλοι οι μεγάλοι ψήλωναν για την γενιά των Ηρώων!!
Όταν όλα τα πλάκωνε η σκλαβιά, η Ελευθερία
ήταν ιδανικό, σκοπός, πόθος και πάθος.
Τώρα...χιλιάδες κόκκινα γαρύφαλλα, σκεπάζουν
το νεανικό αίμα, των σπλάχνων μας!
Ακριβή η τιμή της περηφάνιας μας!.
Τότε... είχαμε μια οργιά ουρανό, πάνω από την Λυγερή
της καρδιάς μας.
Είχαμε τα μαλλιά λυτά, τα περιστέρια στολίδια,
τα λιόκλαρα,
στεφάνια μας.

15-11-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2018