Πονάει ο έρωτας, απών

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, είπα να γράψω και κανένα ερωτικούλι........αφού δεν αλλάζω ούτε τις καρέκλες στο σαλόνι, 20 χρόνια στο ίδιο μέρος είναι....ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βγήκε ένα κόκκινο φεγγάρι,
θαρρώ πολύ με κοροιδεύει
ήρθε απόψε να με πάρει
με έρωτα, να ταξιδεύει.

Το κοίταξα και γέλασα
του είπα, είσαι πολύ ψηλά
όλη τη θλίψη ξέχασα
κι` άρχισε να μιλά.

Μου είπε για έρωτα καημό
να του δώσω το χέρι
όνειρο για το πηγαιμό
να` χω λαμπρό ένα αστέρι.

Μου έστειλε ασημένιο φιλί,
ένα κονσέρτο χάδι
κι` είπε άργησες πολύ,
και σκίστηκε το υφάδι.

Σκόρπισε φως στα βήματα
πονάει ο έρωτας, απών!!
θύμησες και σκιρτήματα
μιλιές των στεναγμών.

Φώτισε γύρω τη πλάση
να` χει κόκκινο φουστάνι,
μου είπε κάποτε θα φτάσει
να μου φτιάξει, ένα στεφάνι.

Εγώ πικρά, του γέλασα
πονάει ο χρόνος στη ψυχή!!
τον έρωτα προσπέρασα
κείνον που είχα προσευχή.

Ένα κόκκινο φεγγάρι, να θυμίζει
τα κερασένια μας φιλιά
κυλάει η ζωή γυρίζει
οι έρωτες ήτανε πουλιά.

Σαν μίλησε ο καθρέφτης
σαν πέρασαν τα χρόνια,
αυτός ο άτιμος ο ψεύτης
κι` έμειναν μοναχά τα κλώνια.

Φεγγάρια κόκκινα, οι θύμισες
κι` έρωτα συγκινήσεις
μίλα εαυτέ μου, τι αποθύμησες?
μίλα...πριν λυγίσεις.

Πες να κατέβει προς τη γη
κι` άπλωσε ,αδειανά τα χέρια
μην και του έρωτα η πληγή
γυρίσει με τα περιστέρια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-11-2018