Οι έρωτες ήτανε πουλιά

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ένα μελαγχολικό ερωτικούλι.....γιατί οι καρδιές δεν γερνούν ποτέ, σας ευχαριστώ πάντα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ιΒγήκε ένα κόκκινο φεγγάρι,
θαρρώ πολύ, με κοροιδεύει...
ήρθε απόψε να με πάρει
στον έρωτα....να ταξιδεύει.

Το κοίταξα και γέλασα
του είπα, είσαι πολύ ψηλά.
Την θλίψη όλη, ξέχασα.
Κι` άρχισε να μιλά.

Μου είπε για έρωτα καημό,
να του δώσω το χέρι,
όνειρο για τον πηγαιμό
να` χω λυγμό, ένα αστέρι.

Μου` στείλε ασημένιο φιλί,
ένα κονσέρτο χάδι
κι είπε, άργησες πολύ.
Στου κόσμου το σκοτάδι

Σκόρπισε φως στα βήματα,
πονάει ο έρωτας, απών.
Θύμησες και σκιρτήματα
μιλιές των στεναγμών.

Φώτισε γύρω, τη πλάση,
να` χει Πασχαλιάς φουστάνι...
μου είπε, κάποτε θα φτάσει
να μου φτιάξει, ένα στεφάνι.

Πολύ πικρά, του γέλασα,
πονάει ο χρόνος, στη ψυχή.
Τον έρωτα προσπέρασα
κείνον που είχα προσευχή.

Ένα κόκκινο φεγγάρι να θυμίζει
τα κερασένια μας φιλιά.....
κυλάει η ζωή, γυρίζει!
Οι έρωτες ήτανε πουλιά!!

Σαν μίλησε ο καθρέφτης...
Σαν πέρασαν χίλια χρόνια.
Αυτός ο άτιμος ο ψεύτης
Έμειναν, ζωής τα κλώνια!!!!!

Χρυσά φεγγάρια οι θύμησες
κι` έρωτα συγκινήσεις.
Μίλα εαυτέ μου, τι? αποθύμησες
Μίλα, πριν να λυγίσεις.

Πες...να κατέβει προς τη γη
άπλωσε ανοιχτά τα χέρια,
Μη και του έρωτα η πληγή!!
γυρίσει με τα περιστέρια.

13-12-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-12-2018