Η μοναξιά μου κι εγώ

Δημιουργός: Korina

Με μία τυχαία αφορμή ξεκίνησα να γράψω ένα ποίημα με θέμα την μοναξιά. Η λέξη με ενέπνευσε πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμουν και αυτό που διαβάσατε είναι το αποτέλεσμα...Το δεύτερο και στερνό μου ποίημα.. μέχρι στιγμής τουλάχιστον...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Της μοναξιάς η συντροφιά οξύμωρο είναι σχήμα
μα σαν τον δρόμο σου διαβεί δεν έχεις πια ελπίδα
Φίλη καλή σου θα γενεί όσο κι αν δεν τη θέλεις
μα όταν μέσα σου πονάς μαζί της θα διαβαίνεις.

Από μικρή με διάλεξε η μοναξιά για φίλη
και πάντοτε μ' ακολουθεί μες στης ζωής τη δύνη
Με δίδαξε, με έμαθε κοντά της να πλανιέμαι
μαζί της να μην θλίβομαι, να μην παραπονιέμαι.

Κι όταν μιλώ για μοναξιά μην τρέχει ο νους σε εκείνη
που ένα πάθος φλογερό όταν σβηστεί αφήνει.
Μιλώ για την απόλυτη, που ο νους δεν την ορίζει
και σαν ριζώσει στην καρδιά, δεν την αποχωρίζει

Η μοναξιά παρέα μου, όλα αυτά τα χρόνια
παιχνίδι μ' έμαθε καλά, να παίζω δίχως πιόνια.
Στο κέντρο αυτού του παιχνιδιού, στόχος μοναδικός μας
μάτι ποτέ να μην μας δει, πως είμαστε οι δύο μας.

Έτσι κι εγώ χαμόγελο φορώ πλατύ στα χείλη
κι από όλους κρύβομαι καλά μη τύχει και ξεφύγει
από το βλέμμα μου καημός, παράπονο απ' τα χείλη
και το παιχνίδι πια χαθεί, απότομα για εκείνη.

Κι έτσι περνάει ο καιρός, τα χρόνια κι οι άνθρωποι
χωρίς κανένας να τη δει, να την αναγνωρίσει.
Μα ούτε για μένα να νοιαστεί, να μάθει να ρωτήσει
το λόγο αυτής της μοναξιάς βαθιά ν' αναζητήσει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-06-2004