τελος χρονου

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πριν με βρει ο φακιδομυτης η πρωτη γάτα
σε μια στιγμη εννοειται κρισιμη, -στημενος δυο μερες
σε μια γωνια στην εισοδο της πολυκατοικιας
ενα κουβαρακι φτενο και θαμπο όπως
το κουβαριασμενο πατακι στην αγκαλια του- εγω,
ελεγα τα ζωα δεν ειναι για σπιτι, το θεωρουσα φυλακη γι’ αυτά.
Ακόμη το θεωρώ. Αλλαξοπιστησα κοντά του.
Εφυγα απο μενα, και διχως τελος. Ειδα την εγκαταλειψη,
παντού. Μου εδειξε την αγαπη, και πως ειναι
να ζει να κινειται και να αναπνεει ελευθερος,
ο άνθρωπος, σε μια ‘αγκαλια φυλακη’.
Ή, πως δεν υπαρχει φυλακη και τα σχετικά, στην ανευ
οριων αγκαλια.
Και τωρα που το σκέφτομαι, οι ανθρωποι
της πολυκατοικιας αυτης όσο περιμενε στωικα
(κι ούτε άχνα!), δεν ειχαν ενοχληθει (ακομη).
Ήταν ο καιρος που άρχισα να βλεπω τις γατες
όπως με έβλεπαν μόνο αυτες, γιατί ως τότε
έβλεπα μόνο σκυλιά. Και τους ανθρωπους
με πολυ ρομαντικά, εύθραστα, όσο και επιφανειακα ματια.
Όμως έιναι άλλο ο εγωισμός κι άλλο η αξιοπρέπεια.
Κι αν δεν ειναι η αξια της στο τίποτα και στην εκτιμηση του
που ολοένα ψυχορραγεί, τοτε που είναι;
Αυτή μια φορά δεν πληγωνει κι ουτε πληγωνεται.
..
Στην φωτογραφια αυτη όμως εδω
δεν είναι ο φαδικομυτης ο πειρατης,
είναι ο αναγεννημενος Τζάκ Σπάροου.
Και εν ωρα φαγητου παντα ειναι μεσα στα μελια,
τι κι αν δευτερολεπτο πριν ειναι μεσα στα μαχαιρια!
..
Όμως αληθεια γιατι τωρα γραφτηκε αυτό ‘όλο’,
ούτε που καταλαβα για- τι με την πρωτη έστω,
αναγνωση. Όμως έτσι,
για το τιποτα!
Τέλος -οπως- χρονου..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-12-2018