πασαλείμματα Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info κι ας μιλησουμε για σκουπιδαριο.
χωμα να πατησεις καθαρό να πιεις νερο ψυχης.
γιατι το φεγγαρι ειναι σαν μανιταρι μαγικό και δεν καταπινεται, η μνημη.
καποια μια μερα δεν παει πολύς καιρος, αφου την κούρεψαν ειχε την φαεινη ιδεα να μαζεψει τις τουφες και να τις τιναξει, σαν να 'ταν ψιχουλα για τα πουλακια. απ την αλλη, κάνας ανθρωπος αν σκουπισει καμια φορά, καποιος αλλος θα φιλοτιμηθεί να παρει σειρα αφου αναψοκοκκινίσει αν δεν του ανεβει το αιμα στο κεφαλι. που περναει σκουπα γειτονα μπρος απο την πορτα του. ενοχλει το να μη σε βαζει κανεις και να μπαινεις μονος σου.
ουτε σε εθνικες γιορτες και αργιες δεν βλεπεις κυρ- δημε περιποιημενους δρομους !
και μολις χτες, μεσημερι στο μπαλκονι κι η νικηφορου οδος ξαφνου στα ματια μου με την καθετο που βγαζει ευθυς στον αη γιωργη αγνωριστη, κοντεψα να τσιμπηθω, μα ημουν σε ονειρο.
πηγε αργα το βραδυ οταν βγηκα στον δρομο, να συναντηθω με αγαπητά μου τέρατα- της αρμονιας των αντιθεσεων. ειχα ξυπνησει θαρρω, και τον ατενισα με την ιδια αμειωτη εκπληξη. ε δεν ειναι λιγο να εισαι καπου στην ελλαδα και ξαφνου να γινεται καπου στην γερμανια;
κατεβηκα την νικηφορου διασχιζοντας τον κεντρικο δρομο προς κεντρικη πλατεια και προς εδεσσα, περασα στην απεναντι οδο που δεν ξερω πως λεγεται, όπου και προσγειωθηκα σφαιρα απο το φεγγαρι, ουτε λεπτο δεν εκανα.
α, εκει μονιμως ο δρομος ειναι πηχτρα στο λουλουδι, συγνωμη, σκουπιδι. και το μερος πισω απο τους καδους αναξιοποιητο, λιγο-πολυ χωματερη. τα δεντρα αν και ξεγυμνωθηκαν τα φυλλα συσσωρευονται ακομη στην ασφαλτο ενισχυοντας την σαπιλα. καποιος θα βρεθει να τα μαζεψει, τι κι αν ατέλειωτα. σπανιο φαινομενο κάνας υπαλληλος του δημου πια, με την σκουπα ανα χειρας να μην κοροιδεψει. κι οπως δεν μπορει να τον πεταξει πουθενα, την παρκαρει εξω απο μπουγατσαδικα και φουρνους. θα αναθαρρησαν κι οι γλυφτες, ισως και να ντρέπονται.
στροφη στην χωματερη της γειτονιας, ενα βημα απο το κεντρο. ο καθενας αφηνει εκει ο,τι θελει, παλια επιπλα μπαζα κλαδια απο δεντρα που χει κλαδεψει σακουλες με σκουπιδια, όπου βλεπεις μπερδεμενα αποφαγια με πανες και σκατοχαρτα. διπλα σε μισογεματους καδους, που τις σερνουν σκυλια και τις ξεκοιλιαζουν ως και στη μεση του δρομου, παρατημενες. βλεποντας τους περαστικους, στο τελος πιστευω, οτι ειναι αορατες.
μα και ρουχα αφηνουν και παπουτσια και σακουλες κρεμασμενες πλαι κατι το φαγωσιμο. περισσεύματα και αχρειαστα, αταίριαχτα μες στην δυσωδία η καθαροτητα και φρεσκαδα, δεν χανει το αρωμα της.
στο τετραγωνο αυτο της γειτονιας, ενα λεπτο δρομος απο την αγορά, να περνας μεσα απο τα αγριοχορτα και να μη βρισκεις χωμα να πατησεις. μονο ακους τενεκεδες, ηχους πλαστικους και κομματια απο γυαλι να γυαλιζουν, περιμενοντας να θαφτουν.
οποιος όποτε καθαρισε τον μικρο αυτον τοπο, οσες φορες, ειναι σαν να μην περασε ποτε απο κει. και τετοιοι πολλοι, κι αρκει να πας σε εναν.
τελειωνω,
τελειωνω.
προφανως και οι πολυ εκκεντρικοι δρομοι θα γλυφτηκαν για το προφανες. πασαλείμματα το' λεγε η γιαγια μου. μου΄μεινε και μενα απο παιδι. και θα σας ελεγα αδικως προσβαλλετε τα ερειπια εσεις οι συγγενεις πρωτιστως, τα ανημπορα υπο ευθυνη σας αντιμετωπιζοντας τα σαν πάσχοντα απο ανοια ατομα. ιδιως σαν λετε οτι εχουν χρεος να ψηφισουν και τι, γιατι τοτε δεν πιανεται ουτε και τοπο πιανει.
δεν αργει η μερα της εκλογης, και οι παραμελημενοι δρομοι -μας, γελανε με την σοβαροφανεια μας τα οσα παραβλεπουμε, ξανα και ξανα, είναι μεγάλος ο θεός. που καθως φαινεται μονο το ονομα μας καιει διολου η εθελουσια τυφλα μας, έτσι και η αισθηση μας στην επιφανεια, και πεταμενη στα σκουπιδια. σκουπιδι κι ο δρομος κυρ- δημιε, κι ολα ειναι δρομος.. Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2019 | |