το βουνό

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]
[B]
Το βουνό

Πέρασε ο χρόνος μούσα μου και πρέπει να γυρίσω,
σε μια πόλη απρόσωπη μ’ ανθρώπους και τσιμέντο,
με τι καρδιά, με τι ψυχή, τόπε μου να σ’ αφήσω,
που από μικρό με γέμιζες μ’ έμπνευση και ταλέντο;

Τρεις μέρες που ‘ρθα να σε δω κι αγάλλιασε η ψυχή μου,
βουνό μου πόσο μοιάζουμε απ’ την κορφή ως τα νύχια,
να ‘μουν γοργόφτερο πουλί ν’ ακούς την ιαχή μου,
ζεστή φώλια να μού ‘στρωνες σε μια αγκαλιά μειλίχια.

Λευκές κορδέλες φόρεσες σαν λιώνουνε τα χιόνια, στον
νου μου φέρνεις μια μορφή που βλέπω στον καθρέπτη,
π’ άσπρισαν τα μαλλάκια του, σαν πέρασαν τα χρόνια,
μα λέει η καρδιά του ψέματα για να τον βγάλει ψεύτη!

Το διάβα σου κατέβηκα και πάγωσε η καρδιά μου
με κυνηγούν τ’ αρώματα του κέδρου, της ελάτης,
κουκουναριές του τόπου μου, ψηλή βαλανίδια μου,
στην φύση οπ’ ανδρώθηκα θα ‘μαι συχνός πελάτης!

Α. ΓΡΥΠΑΡΗΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-01-2019