Πονάει η μνήμη-διχασμένη θάλασσα

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ανοίγω το βήμα μου κι ο δρόμος στενεύει
Παλιά αρχαία θάλασσα στητή
Γιαλός του βορρά ή του νότου; Με παιδεύει
Δεν ξέρω τεθλασμένη η σκεψη μου στριφνή

Μάταια απλώνω τα χέρια μου να την αγγίξω
Σκίζω το μέτωπο μου να την βγάλω
Μια μάζα από την πίκρα μου στραγγίζω
Μα τον φόβο δεν εχω που να βαλω

Η θάλασσα είναι όμως εκεί κηλίδα
Χωρίς αφρό ουτε με μια αχτίδα φεγγαριού
Μελανιασμένη πλημμυρίδα
Από λάσπη κι από αίμα του ρωμιού

Το τραγούδι αρχίζει ξαφνικα σαν τη βροχή
Να ξεπλυνει των βαρβάρων κάθε βρωμιά
Κι αν είναι άνοιξη στους ανθούς δίνει ζωή
Ρίχνει καινούργιους σπόρους και ξαναρχινά

Πονάει η μνήμη η χαμένη οξειδωμένη
Τι θελω κι ανελέητα την σπρώχνω
Η ιστορία κι εκείνη πια καταλαγιασμένη
Περίεργο πέρασαν χρόνια απαράλλαχτη μα δεν την διώχνω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-02-2019