η χαρη της

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

'Η ηθοποιία έχει να κάνει με πολύ λεπτά συναισθήματα. Δεν βάζεις μια μάσκα. Κάθε φορά που ένας ηθοποιός παίζει, δεν κρύβεται. Εκθέτει τον εαυτό του" Ζαν Μορώ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

κι ανακαλυπτει κανεις καθε φορα
και μια αγνωστη πτυχη της ψυχής του.

μιας και,
ολοι ειμαστε στην καθε μέρα κάτι παίζουμε
μα ηθοποιοι σαν παιδιά ολοι δεν παιζουν•
σαν παιδια που έστω σε μια δυο στιγμες τους
υπήρξαν.

παιδια που ξεχαστηκαν
να πανε στο σπιτι και που δεν βλεπουν
οτι βραδιαζει, περιπλανομενα το φως
σε μερη σαν παντα μυστικά αθεατα. συνηθως
κοντινα, οπως πισω απο το σχολειό
ατελειωτο η νυχτα -που και αν γκρεμισμενο σημερα
διασωνεται σαν το παιδι μεσα του-

μεσω ενος στενου μακρου μονοπατιου
ποιος ξερει για ποσο καιρο αλήθεια αθικτο
και σαν να λεει, καλλιο ολο
βροχη να΄μαι που φερει ηλιο παρα παραπονο
αναρχα ως ξεπροβάλλει ανοιχτο και αγριο
απο αλλες εποχες ρομαντικές, στη πετρα
και στο πράσινο
διόλου αυστηρός ενας τοπος, τίποτα
που να θυμίζει ζιζανια μηδε τιμωρία
μοναχά μια ελευθερία εκτεθειμενη.
ανισκιωτη στον ηλιο
με ενα πλατύγυρο φεγγαρι, δροσερη
στο κεφαλι της.

οσο να γκρεμιζονται τα παλαιά, αδυνατον
όλο καπως θα αναδυονται καποια
αφηνοντας σημαδι διχως ενα σινιαλο
ξεχωριζουν οι τυφλοι απο τους τυφλωμενους
μες απ τον θορυβο τον συνωστισμό την συγχυση ,
μεσα απο την αγωνια την οδυνη την κραυγη την σιγη,
ορθα τα ασηκωτα μελη κινημενα
ως απιστοι στην καθεμια μας υποσχεση διχως σημερα
βαθια και στο πλάι μας
πραγματικά ανηκουμε
να μας επαναφερουν στο που.
χαμενοι συνηθως καθως.
γιατι κακα τα ψεμματα, στα ποδια μας
ο υπνος ο ελαφρυς δεν μας σηκωνει..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-02-2019