Η μαρία των στεναγμών

Δημιουργός: psevdonymo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ΜΑΡΙΑ ΤΩΝ ΣΤΕΝΑΓΜΩΝ

Ήταν το πέλαγο πλατύ
και άγριο τοπίο.
Μια μπουκαπόρτα ανοιχτή,
σα κήτος ένα πλοίο
που σε περίμενε να μπεις,
τέλος του Δεκεμβρίου.

Τα δευτερόλεπτα νωθρά
επάνω στην προβλήτα.
Δύο χαμόγελα ωχρά
σφιγμένα απ’ τα προβλήματα
και με κοιτούσες παγερά.
χωρίς να βλέπεις τίποτα.

Τριγύρω πλήθος θλιβερό
αμήχανων ανθρώπων.
Λόγια της τελευταίας στιγμής.
Πριν από τον απόπλου
πικροί αποχαιρετισμοί,
κι εσύ, δε μίλαγες καθόλου.

Ψέλλισα κάτι για να βγω
από το σάστισμά μου,
κάτι ψιθύρισες κι εσύ…
μα δεν έφτασε στ’ αυτιά μου.
Μόνο ο υπόκωφος λυγμός
που βγήκε απ’ την καρδιά μου.

Στρίγκλισε η άγκυρα, κακιά
μάγισσα που γελούσε.
Σκίστηκε ο νους μου κι ο ουρανός
στην κόρνα που ηχούσε
την ώρα που τα χείλη σου
στα χείλη μου ακουμπούσες.


Και μίσησα τα καράβια…..

Στις 5 το απόγευμα,
χιλιάδες χτυποκάρδια.


Βγήκες στην πρύμνη να κοιτάς
που ήμουν από κάτω.
Τέσσερα δάκρυα καυτά
κι ένα πέμπτο φευγάτο,
στο πρόσωπό μου κύλησαν,
σαν έλυσαν τον κάβο.

Γυρνά η προπέλα στο νερό
που άρχισε ν’ αφρίζει.
Και να..! Κινείται το θεριό
που σε απομακρύνει.
Κι άφησε πίσω τον αφρό,
το δρόμο να μου δείχνει.

Πρώτα φαινόσουν καθαρά
και δίχως να μου γνέφεις,
μετά κουκίδα τόση δα,
να χάνεσαι όσο φεύγεις.
Μπροστά στα μάτια μου, θαρρείς,
έμοιαζες να μικραίνεις.

Ξέρεις, δεν ήταν τυχερός
για μένα αυτός ο χρόνος.
Με κυνηγούσε διαρκώς,
όλο να μένω μόνος.
Κι έτυχε να ’σουνα εσύ
ο τελευταίος του φόρος.

Να ’μουνα γλάρος να πετώ,
ν’ ακολουθώ το πλοίο…
κι εσύ να ήσουν συνεχώς,
Μαρία των ονείρων,
κι όχι Μαρία των στεναγμών…
Μαρία των δακρύων!


Και μίσησα τα καράβια…..

Στις 5 το απόγευμα,
χιλιάδες χτυποκάρδια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-08-2006