Η μέρα της κρίσης

Δημιουργός: Merlin9988

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο Θεός κρύβεται στην ομίχλη που μπλέχτηκε με τον καπνό.

Στη Βαστίλλη του Ρισελιέ και τη φωτιά της δικαιοσύνης.

Στο Μάη του 68 κρυμμένος στις καρδιές των φοιτητών.

Στις πέτρες που πετούν τα παιδιά στα τάνκς.

Στις αγχόνες των τυράννων και των καθεστώτων.

Στο χιόνι από στάχτη έξω από τα κρεματόρια.

Ταξιδεύει μαζί με πτώματα σε ξύλινα κάρρα.

Λυπάται μπροστά στη βουβωνική πανώλη.

Κλαίει στις νύχτες των κρυστάλλων και των γκέτο.

Γελάει μπροστά στο απόσπασμα της Καισαριανής.

Κλείνει στοργικά τα μάτια αδικοχαμένων παιδιών.

Αφήνει λουλούδια στα μαυσωλεία ψυχωτικών χασάπηδων.

Βολτάρει σε μνημεία εξαερωμένων πυρηνικών θυμάτων.

Λιώνει παρέα με τις καμμένες σάρκες των Ναπάλμ.

Κολυμπά στο αίμα των πεζοδρομίων των πνιγμένων ξεσηκωμών.

Καίγεται μαζί με τα στρώματα στις εξεγέρσεις των φυλακών.

Ακούει το όνομά του σε απελπισμένα αγοραία ξεσκίσματα.

Καθρεφτίζεται στις πιάτσες με τις σκόνες.

Στην ευλογημένη μορφίνη ετοιμοθάνατων καρκινοπαθών.

Στον πόνο και το φόβο του τελευταίου απελπισμένου ξέπνοου ρόγχου.

Οικοδεσπότης μέχρι να τελειώσει η παρτίδα και να σβήσει και η τρίτη πράξη. Κι εγω, Aσήμαντοi μπροστά του, στο τέλος μάλλον θα ζητάμε δειλά την ευλογία του. Η μόνη επιλογή.

Πρίν πέσει η αυλαία όμως, την υπόκλισή μου δεν θα την κάνω σε αυτόν. Θα την κάνω στους ασήμαντους που την αγάπη τους την έκαναν έργο. Ιδρώτα, πόνο, φωτιά και αίμα.

Αυτούς που την αγάπη την έκαναν θυσία.

Τη δικιά τους συγχώρεση και μόνον έχω ανάγκη. Και είναι οι μόνοι σε αυτή τη φάρσα της ζωής, που δικαιώνονται να κρίνουν!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-03-2019