Στα μανουάλια εκεί ψηλά

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, πόσο όμορφα είναι τα ντοκιμαντέρ και πόσα μαθαίνουμε από αυτά....πολλά όμως είναι εκείνα που μας πονούν και νιώθουμε ανίσχυροι.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μονάχη γυρίζω στο φως
ν` αναστήσω πεθαμένες ελπίδες.
Χρυσό το στάχυ, χρυσός ο καρπός.
Θεέ μου! τ` αγγελάκια, τα είδες.

Με ξεραμένα χείλη στεγνά
αδειανό φεγγαρόφωτο βλέμμα
που ταξιδεύουν τα δειλινά.
Γέμισε η θάλασσα αίμα.

Διψούν τα πουλιά της γης
ορφανός ο κόρφος της μάνας
στην οικουμένη, της πληγής
Λυπητερός ο ήχος της καμπάνας.

Τα μελαχροινά τα μουτράκια
δεν τα είδες, γιατί είναι μακριά.
Στο ξεροβόρι δυο φυλλαράκια.
Λυγίζουν! της δίψας παιδιά!!

Μονάχη γυρίζω στο φως
τρέχει το δάκρυ εντός μου.
Χρυσό το στάρι, χρυσός ο καρπός.
Κι` ο πόνος δικός αδερφός.

Στα μανουάλια εκεί ψηλά.
Άναψα εκατομμύρια κεράκια
κι` ειν ο λυγμός που μιλά.
Πεταμένα στο χωμα ανθάκια!!

Γεράκια στήσανε χορό!
Έχει η απληστία γιορτή!
Στέρεψαν οι πηγές, από νερό!
και μια φωνούλα, σβηστή......

Θ` την ακούσεις στα γυαλιά
θα την ειδείς στα βλέμματα
στης μάνας τους την αγκαλιά.
Κει στα συρματοπλέγματα!!!!

Δώσε μου θεέ μου λίγο φως.
Μια στέρνα ως τον ουρανό!!
Μου γίνε ο πόνος αδερφός.
Μαύρο το ρούχο που φορώ!

Στα στεγνά τα ποτάμια.
Στις στεγνές τις πηγές.
Τα τριανταφυλλένια ροδάμια!!!
Γερνώ και μετράω πληγές.

Ρίξε θεέ μου μια βροχή
στα στάρια να θεριέψουν!!
Σταυρό, σου κάνω προσευχή
τα δάκρυα μου, να στερέψουν

Στο σκασμένο το χώμα
να βγω να χορέψω
Νάμα, θυμίαμα, πιόμα.
Δυο κρίνα λευκά να γυρέψω.

12-3-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-03-2019