Φώτης Λαμπρόπουλος,ο συνάδελφός μου

Δημιουργός: χρηστος καραμανος, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

Τα ποιήματα γράφτηκαν για τον καλό μου συνάδελφο Φώτη, που τόσο άδικα έχασε τη ζωή του!!!γω

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένας νέος συνάδελφος, ο Φώτης,
των απολίτικων ιδεών μέγας θιασώτης,
είναι άνθρωπος καλός και ανοιχτοχέρης,
πώς να του φερθείς, όμως δεν ξέρεις.
-
Παίρνει τα ψηλά βουνά κάθε Κυριακή,
το δικό μου μάτι τον έχει φοβηθεί,
είναι και φιλόζωος και καλοσυνάτος,
τον βλέπω κάθε πρωινό να είναι κεφάτος.
-
Έχει και φιλίες, με αιθέριες υπάρξεις,
πάντα ζυγισμένες οι δικές του πράξεις,
βοηθάει τον καθένα πάνω στα κομπιούτερ,
έχει αγοράσει του γραφείου το ρούτερ.
-
Άνθρωπος μοναδικός και της προσφοράς,
δείχνει στον καθένα, τι θα πει ,
η συμπεριφορά του, πολύ μέχει σκλαβώσει,
πάνω απ τα βιβλία, αυτός με έχει στρώσει.
-
Άτομο οξυδερκές, με ιδιαίτερο μυαλό,
έχει κι ένα πρόσωπο, απολύτως καθαρό,
και το καλαμπούρι του λίαν καυστικό,
ποτέ όμως δεν είναι, πολύ προσβλητικό.
-
Του εύχομαι νάναι καλά και να βρει τι θέλει,
και στο δρόμο του πολύ, να είναι το μέλι,
ίσως κάποια μέρα, στον ίδιο δρόμο βρεθούμε,
και με όλη την εργατική τάξη, πολλά τότε θα πούμε.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

ΦΩΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ,Ο ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΥ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
Κρίμα που δεν έπιασε η δική μου ευχή,
ο Φώτης μας, μας άφησε, αυτή την Κυριακή,
μία καταρρίχηση στον Όσιο Λουκά,
έστειλε στον Άδι, τον παλληκαρά.
-
Προσπάθησε να σώσει μια ανθρώπινη ζωή,
όμως δεν τα κατάφερε κι έφυγε μαζί,
ο Χάρος παραμόνευε να κόψει το βλαστάρι,
κι έναν νέο άνθρωπο, μαζί του να τον πάρει.
-
Τι κι αν ήταν δυνατός, με ατσάλινη ψυχή,
η φύση ανεξέλεγκτη, του πήρε τη ζωή,
του νερού η δύναμη κι ένας στροβιλισμός,
να σε στείλει αδιάβαστο, ήταν ικανός.
-
Άδειασε το γραφείο μας, παλιόφιλε Φωτάρα,
λείπει από κοντά μας, η δική σου η αντάρα,
όλοι περιμένουμε, κάποιος να μας πειράξει,
σου το λέω φίλε, πως δεν είσαι εντάξει.
-
Πουναι βρε το γέλιο σου και το πείραγμά σου,
το φωτεινό το βλέμμα σου, η φλογερή ματιά σου,
έχουμε μείνει άφωνοι, όλοι οι συνάδελφοί σου,
πάντα θα μνημονεύουμε, την τρυφερή ψυχή σου.
-
Σε αποχαιρετάμε, με μαύρα τα σωθικά μας,
δεν μπορούμε να έρθουμε, εις τα συγκαλά μας,
πως θες να πιστέψουμε, πως θα λείπεις πάντα,
και θα είσαι πρώτο βιολί, στου Θεού την μπάντα.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΟΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-04-2019