Η Αρετή

Δημιουργός: ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η ΑΡΕΤΗ

Στην Αρετή, που σαν αυτή,
άλλη, δεν είχε χάρες,
τα λόγια της μητέρας της
ηχήσαν σαν κατάρες.

-Έστειλ', ο "Ξούρας" προξενιό
Είν' νοικοκύρης.Εχει βιο
Καλό 'ναι, να τον πάρεις.
-Ποτέ μου, δεν θα το δεχτώ.
Βαδίζω στα δεκαοχτώ
και είναι εξηντάρης.

Ορφάνεψε από μικρή.
Η μάνα της, ζωή πικρή.
- Αν φύγω,τί,θα γένεις;
- Αν φύγεις, έφυγα κι εγώ,
δεν μένω άλλο στο χωριό,
κάπου την τύχη μου θα βρω,
πάψε να επιμένεις.

-Θα 'σαι αφέντρα και κυρά.
-Εγώ, σ' αυτόν τον κερατά,
σαν κότα, δεν θα κάτσω.
Έριχνε λάδι στη φωτιά.
Αλλάξανε, λόγια βαριά.
Της τράβηξ' ένα μπάτσο.

-Θα πεταχτώ, εις την αυλή,
για να ταίσω το σκυλί,
και ξύλα για να πάρω.
Στέρεψε η υπομονή,
έκαμε κόμπο, στο σχοινί,
κι αντάμωσε το Χάρο.

Του σκύλου, το αλύχτισμα,
δεν ήταν, καθώς τ' άλλα.
Έτρεξ', αμέσως, για να δει.
Μαρμάρωσε στη σκάλα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-05-2019