Η ποίηση θέλει δυστυχείς

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, δεν βάλθηκα....να μας κάνω όλους δυστυχείς! απλά κάπου το διάβασα και μ` έβαλε σε σκέψεις, ευχαριστώ πάντα όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα χρυσοκίτρινο φύλλο
είναι η καρδιά μου μοναχή
κι` όλο λέω έχω φίλο
τον Θεό για προσευχή.

Έχω φεγγάρια τις βραδιές
σαν βγαίνει ο Αποσπερίτης
πλέκω με νήματα καρδιές
και χωρισμούς της λύπης.

Μια οργιά, έχω θάλασσα
να λούζομαι στο κύμα
μια Παναγιά Παντάνασσα
και δυο αγάπης κρίνα.

Εγώ μιλώ με τα πουλιά
τ` άνθια στη ροδιά μου
με δεκατέσσερα βιολιά!
Μιλώ, στη μοναξιά μου.

Χαρτιά έχω με το κιλό
κι όλο τ` ανακατεύω.
Θαρρώ σ` εκείνη πως μιλώ!
Ψυχή!! να την γιατρεύω.

Θύμησες έχω που πονούν
κι` άλλες με κάνουν και γελώ.
Νυχτιές οι έρωτες ξυπνούν!!
γράφω αράδες, να ξεχνώ!

Σαν κλάψω θα`μαι μοναχή
θα κρύψω και το δάκρυ
κι` όταν θα κάνω μια ευχή.
...Για τα παιδιά!! θα γράφει!...

Η ποίηση, θέλει δυστυχείς
μ` αυτούς φορεί στεφάνι!
Κι` είναι τα μάτια της ψυχής
άγιο μύρο και λιβάνι.

Ένα συναξάρι είν η γραφή!!
τα εσώψυχα βγαλμένα.
Ένα καντήλι στη κορφή
και μια μικρούλα πένα!!

Αδαμοπούλου Γεωργία
12-6-2019

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-06-2019