Η ρυτίδα πως φταίει

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ευτυχώς ο Θεός...ίσως μας λυπήθηκε και αυτή την φορά, με τόσες αμαρτίες....καλά είναι, να μου είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στης ρυτίδας το βλέμμα
μιλώ, μην λυπάσαι.
Που είναι ο έρωτας, ρωτώ
κι` απαντά, δεν θυμάσαι.

Τη νιότη που ήταν γιορτή
είχε στολίδια λάθη
είχε κλωνάρια γιασεμί
μ` αρώματα να γράφει.

Είχε τα πάθη στο φιλί
στα μάτια και στα χείλη
μια θύμηση, ζεστή, καυτή
που`μοιάζε με φιτίλι.

Στης ρυτίδας το βλέμμα
μια φωτιά που δεν καίει
κι` όλο λέει το γέρμα
η ρυτίδα πως φταίει!

Σαν βραδιάζει νωρίς
κι` έχουν φύγει τα τρένα.
Τι μπορείς να της πείς.
Με μικρούλα μια πένα!

Έχει απόψε φεγγάρι μονό
σ` αραξοβόλι ένα στασίδι
μην σκεφτείς πως πονώ.
Στου έρωτα το ταξίδι.

Φύγαν το δείλι πουλιά
που ήταν τόσο ερωτευμένα
κι` είχαν στήσει φωλιά
κει, στο σταθμό στα τρένα.

Στης ρυτίδας το βλέμμα
έχει ο πλάτανος κλωνιά!!
κι είναι μεγάλο ψέμα...
πως έχει ο πόθος! λησμονιά

Του έρωτα ο πυρετός
με πυρκαγιά που μοιάζει
της καρδιάς ο στεναγμός
που στ` άστρα σ` ανεβάζει.

Δεν θα γεράσει, θα χαθεί
γλυκά σαν σουρουπώνει
ίσως κάποτε θα`ρθεί.
Στων ονείρων σου σεντόνι!

Στης ρυτίδας το βλέμμα
γύρε γλυκά κι` αποκοιμήσου
και πες, δεν ήταν ένα ψέμα.
Μια Κυριακή! ήταν δική σου.

Αδαμοπούλου Γεωργία
20-7-2019

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-07-2019