μαζει ως το απειρο

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

και στην ψυχρα.. -οπως μου τα λεω
και παλευω ζωσμενη με κομπους-
οταν η απωλεια αναντικαταστατη
δεν υπαρχει η συγνωμη- μονο εγω
να με συγχωρεσω δεν γινεται
και δεν γινεται να μην προχωρησω με αυτό.

ο,τι αγαΠας ειναι, ολοζωντανο.
μαζι σου και σκια σου.
μια μπροστα μια στο πλαι μια ξωπισω
μια ενα με το σωμα σου αξεχωριστο
μα ολοενα με την ψυχη ενα.

κι απο ασφυξια γινεται οξυγονο.
δειχνει το πως.. εξακολουθει..



βγηκα -και 'γω- ζεστά
-καλοκαιρι του '09 οταν εχανα τον κοσμο σαν αστειο-
στα χναρια της γατας -απο του σκυλου τα χναρια-
κι ολο πλησιαζω και δεν φτανω
ταξιδι στο ιξτλαν ενα πραγμα..

τα δοντια να'χουν φτασει κοκκαλο
και ουτε ενα σημαδι με τον καιρο..
τοσο που λαχταραγε και οσο μεγαλωνε
ολο γινοταν πιο σαφες το ποσο ελιωνε..
ως που το πηρε,
το πυκνο δασος της ελευθεριας.

σαν φοβος που σε τραβαει μεσα του
κι αν δεν σε αναστελλει
σε προστατευει.


δεν ποναει περισσοτερο
το ζωο, και το φευγιο του,
ποναει αλλιωτικα απο τον ανθρωπο.
αδολο ολακερο -διχως γιατι-
ki o πονος ανεξιτηλος.
σαν απ' αλλου -και 'συ- φερμενος.

πατρια εδαφη καρποφορα
κοντρα βροχη στην αναβροχια.
ελξη μόνη και θανατος- να της αντισταθεις-
στην δια ευθεια κι ολο δευτερος
κι οταν θα μ'εχει παρει
απο εδω.



αβεβαιη οσο αναμφιβολη η στιγμη
που γινονται δυο σωματα μια αγκαλια
οταν δεν με αγκαλιαζεις μονο εσυ
και δεν σε αγκαλιαζω μονο εγω
με την ιδια ακατανικητη ορμη-
ειναι το ζωΟν που δεν χανεται απο μεσα μας.

δεν την περιμενουμε- ειμαστε αυτή κι ειμαστε μεσα της
και δεν μπορω να ξερω
το πότε. μονο το ποτέ ξανα
κι αυτο δεν εκλογικευεται.

ολο παρεμβαλλει κατι, ως γνωστο.
γενους θηλυκου, και κοβει σαν λεπιδα.
σαν τον χριστο που πεθαινει
απ'τα και στα χερια μου
και ξανα 'νασταινεται.



και λεω ευτυχως,
που δεν τα καταφερα ποτε καλα,
με τις λεξεις. ξεχωριστες και οι πιο κοινες.
και πως να πεις το πολυτιμο
οι λεξεις δεν θα ειναι ποτε αρκετες
κι αυτο δεν γινεται συνηθεια.

και κει καπου ισορροπω (με ολα)..
σαν να συμβιβαζομαι..
ετσι ησυχη και ηρεμη οπως θα με δεις
-παραδομενη, με την αγρια φυση μου να χωραει
σε ενα ανεπαισθητο ανασηκωμα του φρυδιου-

μα πω δεν πω
"δεν την ξανα παταω ετσι ξανα"
κατι ολο θα -μου- διαφευγει, δυστυχως..
κι αυτο θα'ναι μεσα μου
κι εγω θα'μαι μεσα του,
ευτυχως..





~Στον Πι(πη) μου~

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-08-2019