Μαύρη κλωστή

Δημιουργός: kwstis orf---, Κωστης Ορφανακης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μια φορά, κι έναν καιρό στον αργαλειό
Οι μοίρες υφαινανε κλωστες, τις ζωές μας
Και τις δικές μας μια μέρα έφεραν σιμά

Δεθηκαμε, με πάθους δεσμά πιαστηκαμε
Μα οι μοίρες κρυφά γελουσανε
Που τα όνειρα μου σε κόμπο μονό είχαν μπλεχτεί

Μα εσύ ήθελες αλλά, σπουδαία μεγάλα, μα εγώ ήμουν μόνο μια μαύρη κλωστή
Και όσο διψουσες και χρώμα ζητούσες, εγώ τυλιγομουν για να 'σαι ζεστή
Και κάθε σαΐτα, επάνω μου βρήκα, για να μη χάσεις τη λάμψη σου εσύ
Πως σ' άρεσε πάντα, να τρέχεις να φεύγεις, και στον αργαλειό να γυρεύεις χρυσό

Κρατήθηκα, το δρόμο μπροστά σου άνοιξα
Μα εσύ μαχαίρια κρατούσες, το εγώ και το ψέμα
Και με δισταγμό μικρό μου άνοιξες δύο πληγές

Ξεθώριασα, σε χίλια κομμάτια σκιστηκα, κουρέλι
Πως να σταθώ, πλάι σου θέση δεν έχω σφυγμο
Στου ονείρου σου πια το υφαντό

Μα εσύ ήθελες αλλά, σπουδαία μεγάλα, μα εγώ ήμουν μόνο μια μαύρη κλωστή
Και όσο διψουσες και χρώμα ζητούσες, εγώ τυλιγομουν για να 'σαι ζεστή
Και κάθε σαΐτα, επάνω μου βρήκα, για να μη χάσεις τη λάμψη σου εσύ
Πως σ' άρεσε πάντα, να τρέχεις να φεύγεις, και στον αργαλειό να γυρεύεις χρυσό

Και χάθηκες, πίσω ποτέ δεν κοίταξες
Μια τρίχα χαμογελάει καθώς η Άτροπος
Με το ψαλίδι της δίνει τη λύτρωση αυτή

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-09-2019