Φεύγουν οι καιροί

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φεύγουν οι καιροί
περνούν τα χρόνια
μες στα χαλάσματα στα ερειπωμένα σπίτια
βγαίνουν οι θνητοί στου κόσμου τα μπαλκόνια
της ερημιάς μικρά σπουργίτια
που ψάχνουν για ζωή

Πικρό το δάκρυ σα φαρμάκι
κι η υπομονή μας λίγη
θρονιάζει στη ψυχή μας κίτρινο ένα φίδι
που τον ίλιγγο στο παραλήρημα του πνίγει
κι όλο ζητάει το σάπιο του ταξίδι
στου καημού κάποιο χαντάκι

Θα δώσω στην άβυσσο το όνομά μου
και θα λαξεύω στο μάρμαρο μιά νύξη
μα κι αν το είδωλο στην όψη μου μαυρίσει
κάτι θάχει στο φώς του πάλι για να δείξει
ποιος τη ζωή μου θα κερδίσει
και ποιος θα κατοικήσει στην καρδιά μου

Κι ήρθες εσύ με τα πρώτα σου φτερά
της αγάπης χελιδόνι και θυσία
για τον παλιό του νότου Αμμοχωστιανό
καινούργια χάραξες πορεία
στο διάβα μου δρόμο ανοικτό
λάτρα και μοίρα και παρηγοριά

Κι απο τα βάλσαμα που τρέχανε ποτάμι
ήπια κι εγώ παράφορα
τη δροσιά της ξαστεριάς σου
το θάνατο για ν'αντικρύζω αδιάφορα
με τη λάμψη της φωτιάς σου
με κρύο νερό και μέλι στην παλάμη

Και τώρα που ξεκίνησα με βήματα αλλαγμένα
δώς μου οπως θές να κρατηθώ το χέρι
το κάθε πάτημα θάναι και σεισμός
το βλέμα μας πρωτόφαντο αστέρι
κι ο πόθος κρυμμένος σαν αετός
θα περιμένει στα κορμιά τα λιγωμένα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-09-2019