Που είσαι μαμά;

Δημιουργός: Γιώργος_Ευθυμίου

Μερικές φορές τα πράγματα ερχονταί πολυ απρόβλεπτα στη ζωή, και δυστηχώς αυτο συνήθως γίνεται με τα άσχημα...Στο ποίημα αποτυπόνω όσο μπορώ τα αισθήματα μου, όταν άκουσα την ιστορία ένος φίλου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στου παρόντος το χώμα ριζώσαν φύλλα ξερά.
Το παιδάκι απ' το τζάμι στην πόρτα κοιτά,
την σκεπάσαν τα χιόνια, μα η μαμά πουθενά.
Η δύση με προσπερνά, ελπίδα καμιά.

Έφυγες, στέκουν μοναχικά και δαρμένα τα μάτια
στης θυμισής σου τα υγρά μονοπάτια.
Στο κρεβάτι απάνω κομμάτια γυαλιά,
κ' ας με κόψαν στη φλέβα, αίμα πια δε κυλά.

Αποκομένα απ' τα στήθη κορμί και καρδιά.
Η ψυχή σαλεμένη μες στα ερείπια γυρνά.
Έχει σβήσει ο ήλιος, ζωή πουθενά.
Ένα ατέλειωτο μέλλον,σκεπασμένο με φύλλα ξερά.

Απ' το τζάμι κοιτώ, κ' ας γέρασα πια.
Αράχνες στην πόρτα,που είσαι μαμά;
Όπου κ' αν είσαι φύλλαξε μια αγκαλιά.
Όπου να 'ναι θα 'ρθω να σε βρω...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-08-2006