Του Δράκου

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Του Δράκου</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Του Δράκου</b><p>Δημιουργός: ειδεμή, <i> curious  Λαμπρινή Τενεδίου</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>2014<br />
                                                         Του Δράκου<br />
<br />
  Αυτή:-Στη λίμνη του Δράκου καθρεφτίστηκα...κι είδα το πρόσωπό μου κι ήταν<br />
τα βλέφαρα ερμητικά κλειστά κι αγέρας αργοσάλευε βαρύπνοος στο μάγουλό<br />
μου,ήμουν εγώ η κοιμωμένη κι ολόγυρά μου έρεβος και σκότος κι ακούγονταν<br />
τριζοβολήματα από φωτιά-της κόλασης-.Γλώσσες πύρινες έγλειφαν τους πέ-<br />
τρινους τους τοίχους και τις σκουριασμένες θύρες,ενώ μαινόταν λυσσαλέα η<br />
καταιγίδα.Απόηχοι έφταναν από μακριά,απόκοσμες φωνές,ψίθυροι επίμονοι,<br />
κραυγές τρομακτικές,ζωώδη πόνου βογκητά και θόρυβοι υπόκωφοι από σι-<br />
δερένιες αλυσίδες,που έτριζαν φριχτά,ενώ έξω άγρια κορυφωνόταν μαύρη <br />
και βαθιά η νύχτα.<br />
<br />
Σ'αυτόν τον κόσμο κοιμωμένη θέ να υπάρχω,δε θα ξυπνώ,δε θα μιλώ,επιστρο-<br />
φή δε θα ξανάρθω,θά'ναι η φωνή μου παγωμένη,διάφανη σαν ηχώ,δίχως ηχώ,<br />
ούτε η σκέψη,ούτε η πνοή μου να ανασαίνει,γιατί δοκίμασα της<br />
απώλειας τον καρπό.<br />
<br />
Στο σπίτι μου το πατρικό,που όλα ήταν ωραία κι η μέρα η παλιά,σαν ρόδο άλυκο,<br />
που τα πέταλα αργοσαλεύει,μ'άφηνε απαλά στην αγκαλιά της τρυφερής μου<br />
νύχτας και 'κείνη όλο χαρά υποσχότανε τη νέα μέρα-όπως η νιότη-ανυπόμονη<br />
να φέξει,να σκύψει και να πιεί από το ύδωρ σου ζωή και τώρα η υδρία μου κομ-<br />
μάτια και το νερό γιομάτο δρόσο,μα με τα χέρια άδεια,μές στης ισχύς του την ορμή,<br />
δε δύναμαι,να συγκρατώ το πέρασμά του και στέκω πάντα διψασμένη.<br />
<br />
Αν ήταν έτσι κι αρχή,αν με σταγόνες μ'είχε θρέψει κι όχι με χείμαρρο καθάριο,<br />
σε δέντρο που ο ανθός κι η ρίζα του αντέχει,της ανυδρίας την ερημιά,της απώλειας<br />
ο καρπός,δε θα μου φάνταζε τόσο αβάσταχτα πικρός,μ'...αυτή απλόχερα μου είχε<br />
δώσει και ξάφνου μου τα παίρνει,σε χέρια πήλινα που τρίζουν γοερά και τίποτε δε<br />
δύνανται γερά πιά να κρατήσουν,παρά μονόν λίγες στο στόμα μου σταγόνες που<br />
το μαρτύριο συνεχίζουν-θάνατο αργό-και μένω να διψώ.<br />
<br />
Σε τούτο το πηγάδι το κατάξερο που έγινε σάρκα μου και σπιτικό κι αθέλητα,μου<br />
το φορέσαν σώμα-σάβανο,να σαπίζω,μ'άφησαν να ζώ όλοι οι αγαπημένοι.<br />
<br />
Σ'αυτόν τον κόσμο δε θα υπάρχω,δε θα ξυπνώ,δε θα μιλώ,δε θα ξανάρθω,γιατί<br />
δοκίμασα της απώλειας τον καρπό,σε μιά γωνιά η υδρία μου κομμάτια με υπο-<br />
λείμματα ψυχής,ντυμένη τη σιγή (της)και στέκω να σιωπώ.<br />
<br />
<br />
Δράκος:-Στο σπίτι σου τ'αρχοντικό,που όλα ήταν ωραία κι η μέρα η παλιά,σαν <br />
ρόδο άλυκο που τα πέταλα αργοσαλεύει,σ'άφηνε απαλά στην αγκαλιά της τρυ-<br />
φερής σου νύχτας-μ'αντάμα το χλωμό το θάμπος της Σελήνης,να χάνεται δειλά<br />
μπρός της εμορφιάς σου-και'κείνη όλο χαρά υποσχότανε τη νέα μέρα,ολόδροση<br />
όπως η νιότη,ανυπόμονη να φέξει...τρίζουν τώρα δικά μου ξάρτια και πάνω στα <br />
πανιά τους,τα ορθάνοιχτα,στης ρότας της ζωή σου,τα χνώτα μου βαριά με λύσσα<br />
ξεφυσώ,τις κόκκινες ανάσες της οργής και της φωτιάς μου και πάνωθέ τους,<br />
φλογεροί κλυδωνισμοί πνοής που βγάνουνε το μαύρο μου καπνό,από τα μαύρα<br />
σωθικά μου,σαν πένθιμες καμπάνες θρήνου νεκρικής πομπής,καθώς σε θάλασσα<br />
χαμού παντοτινά θα σ'οδηγώ,εγώ που άρχω!Δράκος,μές στο δικό σου σπιτικό,<br />
δικό μου πιά αρχοντικό,σαν ανεμοδαρμένο ξώπορτας ερειπωμένης ανίσχυρο<br />
λυχνάρι,που μές σε θύελλας τη δίνη πάει κι έρχεται,στριφογυρίζει,τρεμοφέγγει<br />
κι αργοσβήνει,σαν λεία στης αρπάγης μου,τα γαμψά,τα νύχια και...το πατώ και<br />
τρίζει,σαν συλημένος τάφος,με σκυλεμένη την ακριβοθώρητη ζωή,σορο το <br />
νεκρικό σου το κουφάρι-της νίκης μου την περηφάνια και την ισχύ-σαν τρόπαιο<br />
 θριαμβευτή να περιφέρω κι οι ολότελα δικοί σου,πολυαγαπημένοι-καθηλωμενοι-<br />
σκιές του πάνω κόσμου,τα νήματά τους να κινώ,στο φόβο τους παγιδευμένοι μ'<br />
αισχύνη και ενοχή,γιατί έρμη σ'αφήσαν δειλιασμένοι για το δικό τους ριζικό.<br />
<br />
<br />
Εγώ,του πάνου και του κάτου βασιλείου το λιοντάρι με τρόμο να κυριαρχώ στα <br />
βήματά τους,μέχρι να λησμονήσουν από την αγωνία και την άγρια πάλη,πόσο<br />
για'κείνους κάποτε υπήρξες κι ήσουν,τέκνο αγαπημένο,θυγατέρα σε γονιό,<br />
φίλη σε φίλους και αδερφή σε αδερφό.Να,που τώρα σας νικώ,εσάς που σας<br />
περίσσευε η χαρά!Πού νά'ναι τάχα η αγάπη,η αφοσίωση κι η τρυφερή στοργή<br />
σας,στο πρώτο μονάχα χτύπημα με δύναμη της αβύσσου,σκόρπισαν στάχτη<br />
τα ιδανικά του βίου σας!Υποκρισία ανάξιων και άτολμων βροτών!<br />
<br />
<br />
Εγώ,ποτέ δεν κρύφθηκα,ούτε από ανθρώπους,μα ούτε κι από Θεό,βρυχόμουν<br />
ανίερο πάντα ξωτικό,μέσα απ'τα σκότη του Άδη,θαρραλέο και ισχυρό,μα και<br />
στου ήλιου εμπρός ακόμη το πιό λαμπρό το φως.Αργός ο θάνατός σου,να με<br />
θρέψει,σε αίμα ζωογόνο να αρμενίσω του κορμιού μου την ισχύ και σε οδύνης<br />
ζόφο,βαθύ ,απέραντο ποτάμι-για σε-για μέ  ρώμης πηγή,Δράκος να γεννηθώ<br />
ξανά κι απ'την αρχή δράκους να γεννήσω.Άνοιξε τα βλέφαρα τα σφαλισμένα,<br />
μοίρα βαριά σε κατατρέχει-γέννα Δράκου-κι ακολουθεί τη βιωτή σου και δές<br />
με και στη σιγή σου ακόμη αντηχώ,σε σκέψη σιωπηλή,που ο φόβος της<br />
αδυνατεί να μου κρυφθεί,όσο κι αν δε μιλάς και απομένεις να σιωπάς,άλαλο<br />
κενό.<br />
<br />
<br />
Στη λίμνη μου καθρεφτίστηκες... κι είδες,το πρόσωπό σου κι ήταν τα βλέφαρα<br />
ερμητικά κλειστά κι αγέρας παγωμένος αργοσάλευε βαρύπνοος στο μάγουλό<br />
σου,ήσουν εσύ η κοιμωμένη κι ολόγυρά σου έρεβος και σκότος κι ακούγονταν<br />
τριζοβολήματα από φωτιά-της κόλασης-.Γλώσσες πύρινες έγλειφαν τους πε-<br />
τρινους τους τοίχους και τις σκουριασμένες θύρες,ενώ μαινόταν λυσσαλέα η<br />
καταιγίδα.Απόηχοι έφταναν από μακριά,απόκοσμες φωνές,ψίθυροι επίμονοι,<br />
κραυγές τρομακτικές,ζωώδη πόνου βογκητά ...και θόρυβοι υπόκωφοι από<br />
σιδερένιες αλυσίδες,που έτριζαν φριχτά,ενώ έξω άγρια κορυφωνόταν μαύρη<br />
και βαθιά η νύχτα.<br />
<br />
Σ'αυτόν τον κόσμο κοιμωμένη θε να υπάρχεις,δε θα ξυπνάς,δε θα μιλάς,επιστρο-<br />
φή δε θα ξανάρθεις,θά'ναι η φωνή σου παγωμένη,διάφανη σαν ηχώ,δίχως ηχώ,<br />
ούτε η σκέψη,ούτε η πνοή σου να ανασαίνει,γιατί...δοκίμασες της δύναμής μου,<br />
την ισχύ-της απώλειας τον καρπό-στο σπίτι σου το πατρικό,τώρα τρίζουν δικά μου<br />
ξάρτια και πάνω στα πανιά τους,στης ρότας τη ζωή,τα χνώτα μου βαριά με λύσσα<br />
ξεφυσώ,τις κόκκινες ανάσες της οργής και της...φωτιάς μου!Εγώ που...άρχω,Δράκος,<br />
Δράκος να γεννηθώ ξανά και ατελεύτητα δράκους να γεννώ!<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2019</td><td valign=top></td></table><br />