Ετών 13-14 επαρχία Καλαμάτας

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ετών 13-14 επαρχία Καλαμάτας</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ετών 13-14 επαρχία Καλαμάτας</b><p>Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ<p><i> Καλό βράδυ φίλοι μου, θα λείψω για λίγο στο χωριό που έχω να πάω 8 χρόνια, το παρών θα μπορούσε να είναι δυο σελίδες από ένα βιβλίο....αδιάφορο στους ψυχογιούς και στους Λιβάνηδες, σιγά μην σκάσω.</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Μου αρέσουν πάρα πολύ τα παλιά εστιατόρια που έχουν τα μαγειρευτά φαγητά στις κατσαρόλες, εν παρατάξει.<br />
Ένα τέτοιο είχε στο σταθμό λεωφορείων στην Καλαμάτα, της...Μόδης..το έλεγαν, επαρχία Καλαμάτας να μάθουμε δυο γράμματα, ετών 13ων, δίχως κούκλες με φουρό.<br />
Θυμάμαι νοίκιασε η μάνα στην επάνω αγορά ένα δωμάτιο που έμπαζε από παντού, είχε μια αρχαία σκάλα που έτριζε ολόκληρη σαν στοιχειωμένη.<br />
Μια θλίψη ήταν ολόκληρο, γκρίζο, μου πλάκωνε την ψυχή και τα άγουρα μου φυλλοκάρδια.<br />
Δίπλα έμεναν δυο κορίτσια από το διπλανό μας χωριό και τηγάνιζαν όλες τις μέρες χλωρό τυρί!! δεν<br />
μπορώ να πω ότι δεν μου έδιναν κάπου, κάπου μα η μυρωδιά με στοίχειωνε, νομίζω ότι πρώτη φορά ένιωσα τι είναι να ζηλεύεις φαγητό, πέρασαν κοντά 47 χρόνια και ποτέ δεν το ξέχασα., το λαχταράει η ψυχή μου και τώρα.<br />
Η μάνα ερχόταν κάπου, κάπου την συναντούσα στης Μόδης με τάιζε ότι ήθελα κι` ύστερα έφευγα για το χάρβαλο κι` είχα τόση μα τόση στενοχώρια, ένιωθα τόση εγκατάλειψη!! ποτέ δεν της είπα τίποτα, τι να έλεγα?<br />
αφού έπρεπε να μάθω γράμματα.<br />
Δεν θυμάμαι πόσο καιρό μετά με πήγε να μείνω με κάτι ξαδέρφες μου σ` ένα υπόγειο(, θαμμένα τσιπουργιάνια!! τα άμοιρα τ` αλάνια!)_<br />
σ` ένα στενό που δεν το`βλεπε μήτε θεός, μήτε ήλιος.<br />
Θυμάμαι την Ελένη, 2-3 χρόνια πιο μεγάλη να βράζει σ` ένα κατσαρόλι ρύζι λαπά η μακαρόνια σκέτα.<br />
Ήδη είχαν κατέβει και οι λύκοι.<br />
Λεφτά είχαμε σπανίως, όταν όμως είχαμε λίγες δραχμές πηγαίναμε στο εστιατόριο και τρώγαμε από μια μερίδα πλατάρια κοκκινιστά! με ρύζι, ήταν τόσο νόστιμα κουβαλώ το άρωμα  της κανέλας δια βίου!!<br />
Η μάνα ερχόταν πιο αραιά κι` ούτε είχε τίποτα να φέρει, με τάιζε εκεί στης Μόδης και γύριζα<br />
στο υπόγειο μιας και ήμουν πολύ μεγάλη πια!! ετών 14αρων! γυρνούσα κι` ένιωθα όλη την εγκατάλειψη του κόσμου στις μικρές μου πλάτες, να με συνθλίβει.<br />
Θυμάμαι μια Κυριακή πήγαμε με την Κωστούλα σε μια ξαδέρφη της κάπου κοντά στο Νοσοκομείο, σ` ένα σπίτι κανονικό!!! μαγείρευε κοτόπουλο με ρύζι..μπλούμ..κοκκινιστό...και δεν μας έδωσε, ούτε μια μπουκιά ,<br />
πέρασαν πολλά χρόνια να σκεφτώ πιο ψύχραιμα και να πω, ότι απλά δεν κατάλαβε πόσο το ζηλέψαμε.<br />
Φύγαμε θυμάμαι και σ` όλη την διαδρομή...που ήταν αρκετή...μου έλεγε η Κωστούλα,..καλή της ώρα.<br />
--------Δεν μας έδωσε γαμώτο δεν μας έδωσε!!!<br />
Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο...της ανυπαρξίας!! έβαλε το κατσαρόλι και έβρασε η ρύζι η μακαρόνια,<br />
και τα μίσησα δια βίου!<br />
Μα έπρεπε να μάθουμε γράμματα........<br />
Αφού είχαμε πια μεγαλώσει.........<br />
Ετων 13-14 επαρχία Καλαμάτας.<br />
<br />
πλατάρια...οι φτερούγες από το κοτόπουλο..( και τώρα!! είναι πολύ φθηνές!! )<br />
<br />
<br />
<br />
1-10-2019<br />
Αδαμοπούλου Γεωργία<br />
.....................Καλό μήνα.<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2019</td><td valign=top></td></table><br />