Τ' άστρα μου έχω. Θα λυγίσω. ( Αφιερωμένο )

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, Αφιερωμένο στα παιδιά της αετοφωλιάς που γίναν άντρες με την ευχή μιας μάνας για Ειρήνη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

..............(..Στο Γιάννη, το Δημήτρη, το Κώστα, το Νίκο, το Μιχάλη,
...........................τον Θεόφιλο,τον Μπάμπη, τον Βασίλη, τον Διονύση
.......................................τον Γιώργο, τον Πέτρο και τον Άγγελο.)

Δεν είδες τα ποτάμια που τρέχαν λυπημένα
δεν είδες τα ροδάμια, στους κήπους ρημαγμένα.

Δεν είδες τ` άσπρα πουλιά, είχαν μαύρο χρώμα
της μάνας τους την αγκαλιά, ψάχνουν παιδιά στο χώμα!.

Δεν είδες τείχη, σύρματα, καρφιά, ζωές έχουν καρφώσει
δεν άκουσες στις μέρες μας, Χριστό, έχουν σταυρώσει.

Δρόμο ανοιχτό, δεν γύρεψες, να μην κυλά το δάκρυ
μον να μιλούν οι μουσικές γλυκά, για την αγάπη.

Δεν είδες άγριες θάλασσες, που αιμοραγούν ακόμα.
Μήτε πατρίδα, μήτε βιος, κουρέλια δίχως στρώμα.

Είχαν κάποτε, τα πουλιά φωλιές κι` έχουν σωρό αγκάθια.
Μάηδες δεν ξημέρωσαν, να`χουν Λαμπρής τ` άνθια.

Δεν είδες, γιατί το`θέλες, να ζεις σε παραμύθι
κι` ας λιώνουν τα βουβάλια. Ένας Λαός!!εσβήσθει.

Σήμερα...κάπου εκεί μακριά, μακριά σε μια Συρία
κι` αύριο μες στην αυλή σου. Το γράφει η ιστορία.!!

Δεν είδες τα παιδιά της γης, τρελά πουλιά γινήκαν
πέσανε κόρακες στα σπαρτά!! Μον λαμαρίνες βρήκαν.

Δεν είδες δάκρυ να κυλά, αθώων στην οικουμένη
μον είπες, είμαστε εμείς καλά, ίσως? κάπου συμβαίνει.

Δεν είδες τα καρφιά τα κράταγαν. Μας έδειχναν νομίζω.
Δεν ήθελες, δεν είδες κι` είπες πως δεν γνωρίζω.

Έτσι, πάντα συμβαίνει, έτσι συμβαίνει, κάπου πολύ μακριά.
Έτσι πάντα συμβαίνει, έτσι συμβαίνει, στις αγορές!! μιλούν θεριά!

Κι` ίσως...γέλασες με μένα, γιατί ένα παιδί λυπήθηκα
ίσως...γέλασες με μένα, γιατί να ζω αδιάφορα, αρνήθηκα.

Με τα σκοτάδια τους γύρω, σε χορό, αλήθεια, πως να ζήσω?
Κι` άκου, πολύ συγχώρα με. Τ` άστρα μου έχω. Θα λυγίσω.!

19- 10- 2019
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-10-2019