Η νύχτα που συναντηθήκαμε

Δημιουργός: Άννα Καρίνα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σ' εκείνο το παλιό καφέ-μπαρ που έχει πλέον αλλάξει όνομα.
Φτάνω στις 7μμ., όπως είπαμε. Διαλέγω τραπέζι και παρακολουθώ τον κόσμο, μήπως βρίσκεσαι ανάμεσά τους.
Δεν ξέρω και αν θα σε αναγνωρίσω αμέσως.
Ίσως εκείνος που κάθεται στο μπαρ; Θα μπορούσε...
Μήπως δεν έρθεις τελικά; Περνάει η ώρα.
Η σερβιτόρα έρχεται να μαζέψει το τραπέζι και να με ρωτήσει αν είμαι έτοιμη να παραγγείλω.
Περιμένω παρέα, αλλά θα πάρω μια ζεστή σοκολάτα, της λέω.
Είναι Φεβρουάριος, και το πάει για βροχή.
Είναι 7:20μμ.
Έχω πάρει απόφαση ότι απόψε δε θα συναντήσω κανέναν σε αυτό το μπαρ.
Πίνω την πρώτη γουλιά και κοιτάζω ψηλά.
Κάποιος στέκεται πάνω από το τραπέζι μου.
Γεια. Είσαι η Άννα, σωστά;
Για μερικά δευτερόλεπτα μένω να σε χαζεύω.
Αυτό το ψηλό αγόρι με τα θλιμμένα γαλανά μάτια... Δεν μπορεί να είναι το σημερινό ραντεβού μου.
Αυτός ο άγνωστος, ντυμένος στα μαύρα από την κορυφή ως τα νύχια,
μοιάζει με κάποιον που έχω περάσει μια ολόκληρη ζωή μαζί.
Ή που θα έπρεπε να είχα περάσει.
Απαντάω καταφατικά, και πριν το καταλάβω
κάθεσαι στην καρέκλα απέναντί μου, στρίβοντας τσιγάρο.
Και είναι ο πιο γοητευτικός τρόπος που έχω δει να στρίβει κάποιος τσιγάρο.
Οι επόμενες τέσσερις ώρες κυλούν επάνω σε αυτό το τραπέζι,
με την σοκολάτα μου, την μπύρα σου, τα απανωτά τσιγάρα.
Εκείνο το τραπέζι που μοιάζει σα να βρίσκεται στη μέση μιας ερήμου,
παρ' ότι το μαγαζί είναι γεμάτο.
Αυτή η νύχτα δε μπορούσε να πάει στραβά.
Πλησιάζει η ώρα του τελευταίου λεωφορείου για το σπίτι μου.
Η σερβιτόρα φέρνει το λογαριασμό.
Η ατμόσφαιρα στους δρόμους είναι υγρή, και ο ουρανός χωρίς αστέρια.
Βαδίζουμε πλάι-πλάι μέχρι τη στάση.
Δεν αγγιζόμαστε, σαν παίχτες σ' ένα τεστ αντοχής.
Η πόρτα του λεωφορείου ανοίγει μπροστά μου.
Χάνω το παιχνίδι, τελικά. Σου τρίβω τον αγκώνα επάνω από το δερμάτινο σακάκι,
και λέμε καληνύχτα.
Το γνωρίζω ήδη πως είναι μία από τις πολλές...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2019