Στις Μόριες της πληγής

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, δεν ξέρω αλήθεια τι είναι ποίηση, ξέρω , ότι είναι λύτρωση το ν` ακουμπάς όλες τις σκέψεις σου σ` ένα χαρτί κι` αυτό νομίζω είναι αρκετό, σας ευχαριστώ πάντα όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήρθανε χθες κάτι πουλιά, που η θάλασσα ξεβγάζει
κι` είχανε σίδερο φωλιά, σύρμα να τ` αγκαλιάζει.
Έπιασε κρύο και βροχή και στάζει η λαμαρίνα
μήτε υπάρχει προσευχή, για τα μικρά τα κρίνα.

Ανταριασμένα κύματα, γίναν τα δυο τους μάτια
μικρά πουλιά στα κρίματα, στου Αιγαίου τα κατάρτια.
Σκόνη και λάσπη για ζωή κι` ένα σταυρό καρφιά
κει που μοιράζουνε στη γη, οι βάρβαροι , φωτιά.

Ήρθαν χθες κάτι πουλιά, ντράπηκα σαν τα είδα
δίχως της μάνας αγκαλιά, δίχως στα μάτια ελπίδα.
Κι` ήταν μικρά, πολύ μικρά, παιδιά κι` αυτά σαν τ` άλλα
μου λύγισαν και την καρδιά, κι` έχω ψυχής διχάλα.

Δυο μάτια δίχως φως, κάπου εχθές τα είδα
που δεν τα θέλει, ούτε θεός, μες στο λαιμό ακίδα.
Λυσσομανά η θάλασσα και λέγαν όλοι. Ζήσαν!!
θάλασσα, πικροθάλασσα, τούτα εδώ, αμαρτήσαν!!

Εκεί στο σύρμα σύριζα, τα βλέπω χίλιες μέρες
στους ανθούς αντίκρισα, μιλιούνια πέφτουν σφαίρες .
Κι` είπα, δεν αμάρτησαν, τούτα είναι παιδιά
το σταυρό που κράτησαν, τον δώσαν τα θεριά.

Κι` ήθελα τόσο να κλάψω, για του πολέμου τα παιδιά
σ` ένα χαρτί να γράψω. Ποιος σκότωσε τη Λευτεριά!!
Έτσι είπα και λυπήθηκα και χθες, χθες αργά
μες σε λάσπες τυλίχτηκα, φράχτη! να με λυγά..

Έψαξα ψηλά τους γερανούς, είπαν...έχουν πετάξει
αφήσανε τη γης στους τρανούς, σ` ελεημοσύνης το γιορτάσι.
Έτσι μένω εδώ, σ` απάνεμο μικρό μουράγιο
σ` ένα χαρτί για να μιλώ, στου κόσμου το τρισάγιο.

Τα πουλιά που είδα χθες και συ και εσύ τα είδες
που ήταν γεμάτα με πληγές.....Απ` τις μικρές πατρίδες!!....
Είναι, σαν τότε!!, σαν τώρα, όλα τα τρελά πουλιά της γης.
Που δεν προσμένουν δώρα, στις Μόριες της πληγής.!

31-10-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2019