Ουρανοδείκτες

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πώς ν 'αντέξω τα βαθιά μου τα σκοτάδια . . .
που τα σβήναν, τα δικά σου μόνο χάδια.
Και πού θάβρω των ματιών σου τους καθρέπτες. .
να μου διώξουν τους εφιάλτες μου τους ψεύτες.

Πάνε τώρα, τόσα χρόνια πούχεις φύγει. . .
κι η αράχνη του χαμού σου με τυλίγει.
Ο ιστός της ,κάθε μέρα δυναμώνει. . .
κι ο αέρας της ανάσας μου παγώνει.

Δεν υπάρχουν πρωινά και μεσημέρια. .
να μη σέβρω στου μυαλού μου τα λημέρια.
Κι όχι μόνο σαν αγέρι να περάσεις. ..
μα σαν ήλιος να σταθείς να λημεριάσεις.

Ούτ απόγευμα υπάρχει ούτε βράδυ
να μη μπαίνεις στης καρδιάς μου το σκοτάδι.
Αχνοφέγγεις σαν ακοίμητο κανδήλι
σμιλεμένο στου παράδεισου την πύλη.

Και σαν έρθουν οι αφέγγαρες οι νύχτες . . .
ανιχνεύω τους κρυφούς ουρανοδείχτες.
Ξέρω,βρίσκεσαι ανάμεσα στ' αστέρια . . .
και μου γνέφεις,με τα ακριβά σου χέρια.

Μα κι αφάνερα σαν είναι τα αστέρια . . .
δεν αλλάζουν  τα δικά μας τα νυχτέρια.
Με την αύρα της ψυχής  σήμα μου στέλνεις. .
πως με νοιώθεις με πονάς και με προσμένεις .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2019