χινόπωρο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>χινόπωρο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>χινόπωρο</b><p>Δημιουργός: Σταυρος Τζανης, <i>Σταυρος Τζανης</i><p><i> Απο ανέκδοτη συλλογή</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Προσπαθώντας να παρατηρήσω σε βάθος την στιγμή για να τρυγήσω όσο περσότερο απ’το νέκταρ της , ανασέρνοντας την απ΄ τ ΄αρμάρι τση θύμησης αργότερα,<br />
βρέθηκα τούτες τις μέρες να κολυμπώ σε μια χινοπωρινή δίνη , σε μια κιτρινωπή θάλασσα ‘πο φύλλα ,<br />
που στην καρδιά ντως φέρανε τις κοκκινερές ανταύγειες της απώλειας...<br />
<br />
Τις καρνάδες πινελιές της φύσης, που μπογιατίζει πάντα με μαστοριά το καθετί.<br />
Βρέθηκα να κοιτώ τούτο τον κόσμο με την μαθιά του Γκρέκο και να φαντάζομαι πως ενώ ζωγράφιζε τον πίνακα του Τολέδου , σίγουρα είχε στο νου κάποιο φιλντισένιο λιβάδι της Κρήτης που έπαιζε σαν ήτανε κοπέλι και μάτωνε τα πόδια τους στσι ξερολιθιές και στους τροχάλους...<br />
<br />
Ίσως ‘πο κείνο το κόκκινο του φθινοπώρου , ίσως ‘πο τούτο το αίμα στο γόνατο που είδε πρώτη φορά , ίσως ‘πο κεί να εμπνεύστηκε το πορφυρό χρώμα του μανδύα, όταν έσαχνε τον πίνακα του διαμερισμού των ιματίων του Χριστού...<br />
<br />
Λιβάδια δροσοστάλαχτα ‘πο τσι χινοπωρινές αμπρουλιές του Νοέμβρη ,που αναδίδανε<br />
την ώρια χωμάτινη μυρωδιά τους και το πόδι σου βουλούσε καθώς πατούσες μέσα τους... Κλήματα χρυσαφένια που η δίνη του ψιμοκαλόκαιρου εκαίντησε πιτήδεια κι εδά ποκρεμασμένα με τις πληγές του χρόνου στα στήθια τους ,ετοιμάζονται για το στερνό<br />
ταξίδι τους στη γη...<br />
<br />
Ο φλέγες τ’ουρανού πιο μπλάβες ΄πο ποτέ και κάποια σύγνεφα σε μορφή ιστιοφόρων μπριγκαντίνι, ταξιδεύουν πρύμα στον πελαγίσιο θόλο του.<br />
Δεν αντέχει τόση ομορφιά τ’αμάτι του αθρώπου, πιστέψτε με...<br />
Είχεν’εφτάξ’η ώρα π’ο ουρανός σαν ανεμώνη , σκόρπιζ’ ολόγυρα τα μαβιά πέταλα του με σπουδή..<br />
Σιώπησα κι άναψα τσιγάρο...<br />
Είπα να καθίσω , εκεί δίπλα στον τράφο ν’ακουμπίσω την πλάτη στο κορμό τσ’ελιάς , να γροικήσω τσ’ανασαιμιές τση , να συντονίσω τον παλμό μου με τον δικό τζη και ν’απολαύσω<br />
τούτη την εικόνα, ώσπου να ‘ρθει η ώρα το σκοτίδι να καλύψει τον ουρανό.<br />
<br />
Η σκέψη μου καβαλάρισσα στη Ροσινάντε της φαντασίας, ροβολούσε στα ματοβλέφαρα της δύσης , σ’εκείνη την ουράνια λαίλαπα που φωτόκαιγε τον ουρανό...<br />
Και καθώς ο ήλιος έδιδε το στερινό ντου χρυσοφίλημα στην πλάση ,είδα τον ουρανό να φλέγεται , να και να παίρνει ένα χρώμα ζεστό ωσάν το κεχριμπάρι.<br />
Ξαφνικά ο ουρανός γίνηκε αθούβαλη , γκριζωπός με κάποιες λιγοστές ροζέ ανταύγειες που σιγά σιγά μαυρίζανε και παίρνανε χρώμα σταχτί κι αυτές με τη σειρά τους...<br />
Είπα να σηκωθώ , μα κάτι μου ΄λεγε<br />
«κάτσε λιγάκι ακόμα!»<br />
Έκατσα...<br />
Κι όπως παρατηρούσα το περίγραμα του Ψηλορείτη να σβήνει ‘πό τα μάθια μου ,<br />
ο ουρανός εκαίντησε το πρώτο άστρο του ακρίβως ‘πο πάνω απ’το βουνό και η καρδιά μου ξεπετάρισε ντελόγο...<br />
Τώρα γνωρίζω πότε ανάβει το πρώτο του αστέρι ο ουρανός!<br />
Α! Κι απο που...<br />
Δεν θέλω κάτι άλλο για να νιώσω πλούσιος!<br />
Φύση μου, φύση!<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-11-2019</td><td valign=top></td></table><br />