το μάταιο

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είναι στιγμές που νιώθω πως χάνω την όψη μου
στιγμές που ο φόβος με γραπώνει
με χέρια κρύα σαν τον πάγο.
Είναι στιγμές που η ανάσα μου εξατμίζεται.
Το στόμα κλείνει ερμητικά
αρνείται λέξεις που ναυάγησαν
ν’ αφήσει να ξεφύγουν απ’ τον ασφυκτικό κλοιό της σκέψης.
Το μυαλό μου ένα κουβάρι αστραπές
και μια παχύρρευστη ουσία μοιάζει
να γραπώνεται επιτακτικά στα σωθικά μου
μαύρη, πηχτή, αλλόκοτα κρύα
με κατατρώει από μέσα αργά, ηδονικά.

Είναι που νιώθω πως το μάταιο με κυκλώνει.
Ήταν εκεί απ’ την αρχή
μα όταν τα νιάτα στη γητειά τους σε κρατούν
νιώθεις πως ζεις σ’ ένα άλλο σύμπαν
μάταιο δεν υπάρχει εκεί.
Κι όσο ο χρόνος την όψη σου και την ψυχή σου πελεκάει
κερδίζεις την αδήριτη σοφία`
αντικρίζεις αυτό που ανέκαθεν σε κύκλωνε.

Όσο κι αν θέλω να πιστεύω πως δεν το’ δα,
το ξέρω :
είναι εκεί
ειρωνικά μου γνέφει
με προκαλεί τα μάτια μου ν’ ανοίξω.

Κι εγώ ακόμη αντιστέκομαι.
Κάλλιο να μη θωρώ,
αν είναι τη δική του αύρα ν’ αντικρίσω.
Κι αν κάποιες φορές με βλέπεις να ντύνομαι
με αστεία και αφελή κι ανόητα προσωπεία
είναι που πάλι το μάταιο θωρώ να μου γελά.

Ποτέ δε με έπεισε η σοβαροφάνεια.
Και είμαι πια σίγουρη πως όσοι το μανδύα της φορούν
ποτέ την αύρα του μάταιου δεν είδαν.

Κι όλες τους οι μάχες ανώφελες
σαν να γκρεμίζουν ένα μικρό κι ασήμαντο τείχος
βαυκαλιζόμενοι στην ιδέα ότι τους περιμένει εκεί
για να το ξαναχτίσουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-08-2006