1555....στο Λιμποβίσι βράδιασε

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ξαγρυπνώ! προσμένοντας να χαράξει, μουτζουρώνοντας χαρτιά κι` άλλα χαρτιά, για ψω.ι, νερό, Ειρήνη, Ελευθερία, αγάπη στην γη, αγάπη στα πέρατα!! Πατριωτικό και απόψε με την παράκληση.......Μην λησμονάτε την χώρα μου.!!α

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

.............................Στη συλλογή.....μες στη σπηλιά αγιοκέρι.......................

Ήταν οι τοίχοι στο σχολειό, που μίλαγαν...η Ελλάδα
τοίχοι της Επανάστασης κι` ολόφωτη μια δάδα.
Εκείνες οι ηρωικές μορφές, που` χαμε μείς καντήλι
κι` άναβε για την λευτεριά, δικαίου! το φιτίλι.

Έλεγε ο δάσκαλος, παιδιά....για τον Κολοκοτρώνη
ψηλώναμε, θεριεύαμε, στου γαλανού τ` αλώνι.
Έτσι διαβήκαν οι καιροί, με της πανώριας χάρη
στα σχολικά βιβλία μας, που έφεγγαν οι φάροι

Στα καραούλια του Μωριά, ζωντανέυαν τα γιαταγάνια
κι` είχαμε κρίνα στην καρδιά, στη τόση μας αφάνεια.
Στα σχολικά τα χρόνια μας, γνωρίσαμε το Διάκο!
τον Καραισκάκη στ` άλογο. Με άσβεστο...τη υπέρ, μάχω.

Τα τσιπουργιάνια στην αυλή, που μάθαιναν ιστορία
κι` έρχονταν και ζωντάνευαν, τα φτωχικά τοιχεία.
Κι` έμεινε μέσα στη ψυχή, μια πέρδικα καμαρωτή
η Μαντώ, η Μπουμπουλίνα, στης Επανάστασης γιορτή.

Μείς...είχαμε το γαλανό, μες στη ψυχή ελπίδα
και περηφάνια!! στ` αψηλά! Για την γλυκιά Πατρίδα.
κι` όπως αλλάζαν οι καιροί, ποιος ξέφτισε τον τοίχο
μείναμε όλοι μας. Γυμνοι! μια ψαλμωδία! δίχως ήχο.

Έκαμαν, τα στεφάνια μας, μια αγκαλιά χορτάρι.
σβηστά το φως, η Χαραυγή, σβηστήκανε οι φάροι.
Με την καρδιά μας στ` όνειρο, τρανέψαμε!! ΜΕ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ!
μες στη ψυχή μας βάλσαμο, για την γλυκιά Ειρήνη!

Κι` από σκαλί, σ` άλλο σκαλί, το τοίχο δεν ξεχάσαμε
κρατήσαμε, ΨΗΛΑ ΙΣΤΟ! και ένα τραγούδι πιάσαμε.
Στων Ψαρών!! την ολόμαυρη ράχη. Πατρίδα! ποιος εσέ πατά!
κι` έτρεχε το δάκρυ μας, στων αγορών...τα μετρητά!.

Στο Λιμποβίσι βράδιασε! κι` έχει χιονιά και κρύο
στους τοίχους ήρθαν βάρβαροι, σ` εκείνο το σχολείο.
Που λέγε ο δάσκαλος.....παιδιά, δόξα έχει η Ελλάδα μας.
κι` έμεινε μια μολυβιά!, η φωτισμένη δάδα μας!!

Τώρα ένα μαύρο σύννεφο, σκεπάζει το γαλάζιο!
εδώ σε τούτη την τρισεύγενη , εδώ σε τόπο Άγιο!
Κι` ίσως με χρόνους, με καιρούς. ===Πάλι δικά μας θα`ναι====
γιατί έμεινε η ψυχή, εκεί!!! στους τοίχους που μιλάνε.

==Όταν εκάμαμεν τη Επανάσταση==, ωδή στο Κολοκοτρώνη!
νιούτσικη ελιά, φύτρωσε, στο βράχο και ψηλώνει.

Αδαμοπούλου Γεωργία του Ιωάννου
10-12-2019

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-12-2019