Μονη

Δημιουργός: Angela2

Ενα απο τα πρωτα ποιηματα που εγραψα(14.12.2004)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γιατι καρδουλα μου γιατι με βασανιζεις
την ευτυχια δε μπορω να νιωσω πια
αγαπη θελω μα κατι με εμποδιζει
να καταλαβω ποσο εσυ με αγαπας.
Πικρα μες στην ψυχη μου εχεις γινει πια συνηθεια
ο ερωτας την πορτα δεν χτυπα οπως παλια
κι εγω σ'ενα ψηλο παλιο κρεβατι
να σε αγγιξω δε μπορω και η καρδια μου σπαρταρα.
Πως γιναν ετσι ολα αυτα που ειχα ζησει
ενα μουντο δωματιο και παγωνια
κι εσυ που τοσο ειχα πεθυμησει
σαν σωμα ειμαι με μια σφαιρα στην καρδια.
Το φεγγαρακι και τα αστερια ολο κοιταω
καυτα τα δακρυα στα μαγουλα κυλουν
κι εκεινο το σκοτεινο το μαυρο βραδυ
που σαν μαχαιρι μου καρφωνει την καρδια.
Δεν το αντεχω αλλο να ποναω
για αδειες ωρες που δε ζησαμε μαζι
σ'εχω μαζι μου που τοσο σ'αγαπαω
μα η αγαπη αυτη μ'ενα ναυαγιο μου μοιαζει.
Σαν ενα ερημο νησακι στη μεση του ωκεανου
και η αγαπη μου ασπρο καραβακι
που απο μακρια περνα και σε κοιτα.
Παραθυρακι της ψυχης στου νου την ακρη
που βλεπω σαν ασπρομαυρη ταινια να περνουν
στιγμες που ζησαμε μαζι μες την αγαπη
και δεν ξαναρχονται αλλο πια και ολο πεθαινουν.
Στιγμες που χαθηκαν,δε θα ξαναρθουν
οπως τα πεταλα που περνει ο ανεμος μακρια
κι εγω μοναχη καθομαι και κλαιω
και ας χτυπαει σαν τρελη τωρα η καρδια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-08-2006