Ελλάδα μάνα, μητέρα, εσύ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, μεγάλο είναι.....μα για την πατρίδα! χαλάλι, σας ευχαριστώ πάντα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Νήματα κύματα πουλιά κι` αδράχτι ο κόσμος όλος
η αρμονία, τα βιολιά, της εκκλησιάς ο θόλος.
Χρώματα, αρώματα ζωή, κύμβαλα στο γαλάζιο
μια καλημέρα το πρωί, ένα κεράκι σ` Άγιο.

Περιστεράκι στα ψηλά και βουερά ποτάμια
κι` ακροθαλάσσι να φιλά, μια αγάπη για τα βράδια.
Κυκλάμινα, μέσα στο φως, για να ροδίζει η πλάση
κι` ήλιος ,ηλιάτορας τρανός, στης μουσικής το τάσι.

Άγριο μελίσσι, λυγαριά, αρμπαρόριζα, θυμάρι
μια ανθισμένη αμυγδαλιά, νυφούλα το Γενάρη.
Αηδόνια στις ψηλές ιτιές κι` ηρώων τα στεφάνια
οι γιορτινές οι Κυριακές, αλωνάρη τα δικριάνια.

Ξέρες, πεζούλια μαγικά, μια κόκκινη μπουκαμβίλια
βαθύ γαλάζιο στα βαθιά και ασημί κοχύλια.
Στον Αίνο άγρια άτια, μια κάπαρη στην Ικαριά
του Αιγαίου τα κατάρτια, του Άη Νικόλα δυο κεριά

Άσπρο, γαλάζιο μαγικό, το φως πάνω από τη Δήλο
κόκκινη βάρκα στο γιαλό, ένα κάστρο στη Πύλο.
Ένα ανθάκι από ροδιά, στην Αρχαία Μεσσήνη
της Ελλάδας τα παιδιά, στο όρος κομποσκοίνι!

Τα μπλέ τα παραθύρια, στη Πάρο και τη Σύμη
στα Γρεβενά γιοφύρια κι` ένα γλυκό ταξίμι.
Στα Σφακιά με πεντοζάλη κι` ο Καζαντζάκης ζει!!
Έ λληνα καπετάν Μιχάλη κι` ένα συρτάκι προσευχή!!

Απ` το Διδυμότειχο της σιωπής, το δάσος της Δαδιάς
Ελλάδα μου, της ψυχής!! και της τρελής ροδιάς.
Αχ! Ρωμιοσύνη, λευτεριά, άσβεστη μες στο βράχο
ο Πέτρα! της Μονεμβασιάς, μια περηφάνια να` χω.

Στο Λιποβίτσι χαράζει κι` ήρθαν κάτι μορφές
στους γκρίζους τοίχους....τότε!!!!γενναίες κι` αψηλές
Σαν εκαμάμεν την επανάστασην, ο Κολοκοτρώνης ζει
σ` εκείνη την παρέλαση, στα αλώνια μια γιορτή.

Ελλάδα κρίνο του Μαγιού, κυκλάμινο του Οκτώμβρη
Ελλάδα, φως του αυγερινού και κόσμου το μπαλκόνι.
Χρυσές ελιές, πορτοκαλιές, βιολλέτες στο σταυρό
δαντελωτές ακρογιαλιές, ένα κοχύλι στο Τυρό.

Χελιδονάκια στη φωλιά, μελί ,κρασί και πετιμέζι
χίλια κι` άλλα επτά βιολιά, στο κυριακάτικο τραπέζι
Ένας Πυρρίχιος λεβεντιά...οι μικρές πατρίδες
το δάκρυ της Αγιάς Σοφιάς και της ελιάς οι ρίζες

Πανώρια μου και λυγερή, μια ανεμώνα το Γενάρη
μια Ανάσταση! Λαμπρή! ήλιος μα και φεγγάρι
Η Κλεισούρα, το Μεσολόγγι, η φωνή του Σεφέρη
χρυσό στάχυ στ` αλώνι και του Λαμπράκη περιστέρι.

Άξιον Εστί!! πατρίδα Μάνα, στο Ψηλορείτη ψηλά
της οικουμένης η καμπάνα, που Λευτεριά μιλά.
Σούλι και Ζάλογγο! θυσία, ένα κλωνί βασιλικό
στο Ιόνιο τρικυμία, κι` άγγελοι στο Χερουβικό.

Στο βράχο, άει καρτέρει κι` υπερμάχω στρατηγώ
χρυσό και άγιο καντηλέρι κι` ένα κεράκι μοναχό
Αχ περδικά μου λυγερή, τι θες εσύ στις ξέρες
σενα λιβάνι και κερί, σου καίμε όλες τις μέρες.

Στα καριοφύλια του Μωριά, στη φωνή του Καραισκάκη
τότε..που μάθαμε.. παιδιά, Οδυσσέα την Ιθάκη.
Ελλάδα, μάνα, μητέρα εσύ, βγάλ` το σκισμένο ρούχο
απ` τα κόκκαλα, να ζει, η περηφάνια που` χω.

Άσπρα για μένα να φοράς, σε λούζει όλο το φως
κει στους μπαξέδες περπατάς, για να ψηλώνει, το βιος
Άσπρα μου κύματα πουλιά, σαν δείτε τούτη κόρη
που` χει ξέπλεκα μαλλιά, χτιστάδες και μαστόροι

Ειν τα παιδιά της κυπαρίσσια, που` χουν τη λάμψη στα μάτια
θ` αρχίσουν την αυγή ραβαίσια, κάστρα του ονείρου μας, παλάτια.

Αδαμοπούλου Γεωργία
........21-1-2020............

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2020