Πως να μην υμνώ...?

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δεν είμαι ποιητής μα πως να μην υμνώ την αγάπη...
Αυτή που μπερδευόταν ανάμεσα στα γρήγορα βήματα σας...
Που χανόταν στα ανεξέλεγκτα χνώτα σας...
Τα μονοπάτια σφράγιζαν μπρος στα σκληρά βάτα...
Τα χαμόγελα ξέφτιζαν στην πρώτη λάμψη...
Κι οι παλμοί νέκρωναν στο πέρασμά σας...
Τα λόγια σκόρπιζαν Μπρος στην μανία του αγέρα...
Κι εγώ φτωχός ταξιδευτής σ' αναζητούσα...

Κάπου μου χαν μιλήσει για την μορφή σου και τους πίστεψα...
Μου χαν μιλήσει για το κορμι σου κι εγώ θαύμασα...
Είχαν ζωγραφίσει τα φτερά της ψυχής σου κι εγώ τ' αγκάλιαζα...
Αναζητούσα την μορφή σου...
Καρτερούσα το δρασκέλισμά σου...
Μονάχα μιαν άκρη απ' το φόρεμα σου είχα αγγίξει...
Και την μορφή σου που 'χα συγκρατήσει μές της ψυχής μου τα βάθη...
Μονάχα αυτά γιατί...
Και το χαμόγελο σου τ' χασα απ' τις σκληρές κραυγές τους...
Μα δεν σταμάτησα πότε ν' αναζητώ τα βήματα σου...
Θυμάμαι κείνα τα μαύρα βιβλία που σε διάβασα...
Σε κείνες τις κιτρινισμένες τους σελίδες που σε ζωντάνεψα...
Εκεί που ορκίστηκα να σε συναντήσω...

Πόσες φορές σταμάτησα στο κύμα για να δροσιστώ...
Κι ανάμεσα στους κόκκους απ' την άμμο ν' σε αγκαλιάσω...
Μα δεν κουράστηκα ν' αναζητώ το άγγιγμα σου...
Να ζήσω μέσα απ' την ανάσα σου...
Μονάχα τώρα στάθηκες και με καρτερείς...
Δεν κοιτώ πίσω παρά μονάχα τα μάτια σου...
Δεν ακούω φωνές παρά μονάχα το χαμόγελο σου...
Κι αυτό το άγγιγμα σου που με ταξίδεψε...
Στις κρυφές επιθυμίες της ύπαρξης μας...
Στα όμορφα μονοπάτια του κορμιού σου...
Στους κρυφούς χυμούς των κυττάρων σου...
Εκεί που ενσωματώθηκαν οι ζωές μας...
Οι οντότητες μας δεν αντιστάθηκαν στο πέρασμά του πάθους...
Κι η ηδονή βασίλισσα στο τρυφερό αγκάλιασμα μας...
Τα χέρια μου σε σφάλισαν μέσα τους τρυφερά...
Εκεί παραδοθήκαμε, εκεί αφεθήκαμε, εκεί ζήσαμε...
Πως να μην υμνώ την αγάπη...
Για σένα...
Ψυχή μου...

Στέλιος K.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-08-2006