καρπώθηκε τη μνήμη της νυχτιάς

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

καλημέρα σε όλους .. για τον μοντεκρίστο τούτο δω ..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Καρπώθηκε τη μνήμη της νυχτιάς
και το σκοτάδι που’ χε χρώμα υπόλευκο
-λες και τα χρώματα ολάκερης της γης το’ χαν συνθέσει-
ήρθε και κρύφτηκε μες τη φωνή του
βαθιά , στην πιο μύχια ρίζα της.
Κι όταν μιλούσε
λυγμοί, αγέννητοι ακόμη, κραδαίναν τόξα αθέατα
στοχεύαν μοίρες νοερές
κι όταν σιωπούσε
τα μάτια του γινόντουσαν δυο πύρινες κραυγές
το μαύρο που μέσα τους έγνεφε
ήταν πιο σκούρο κι απ’ την άβυσσο
μέσα του σε μαγνήτιζε
χανόσουν
ώρες ολάκερες.

«Έλεγε αλήθειες»
Είπαν μετά.

Μα ήμασταν τυφλοί για να τον δούμε`
στραμμένοι αλλού
να τον ακούσουμε δεν ήταν βολετό.

«Δε φταίμε εμείς.»
με βλέμμα απολογητικό
τη συγγνώμη εκλιπαρούσαμε.

«Κανείς δε φταίει..»
Μονολογούσε με βλέμμα ματωμένο
σαν να φορτώθηκε τον πόνο ολάκερης της γης.
Και σώπασε.
Κανείς πια δεν ξανάκουσε γι’ αυτόν.

Μονάχα κάποιες άγονες νυχτιές
που ο ύπνος δε σφαλεί τα βλέφαρα
νιώθεις το μαύρο βλέμμα του να σε τρυπά μέσα στα μάτια.
Στης μοναξιάς σου το κοχύλι τότε χώνεσαι
και ξύνεις τη σιωπή σου
με ανάσες κρύες
σαν την παγωνιά
που μέσα σου σαλεύει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-08-2006