Tης Χαλιμάς τα παραμύθια

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Tης Χαλιμάς τα παραμύθια</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Tης Χαλιμάς τα παραμύθια</b><p>Δημιουργός: ειδεμή, <i> curious  Λαμπρινή Τενεδίου</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                          <br />
                   Της Χαλιμάς...τα παραμύθια    2020<br />
<br />
  Η μικρή Χιστίνα κάθεται και εξυφαίνει μαζί με τις φιλενάδες της,<br />
  το ονειρόδραμα...κι εγώ σαν ονειρολόγος,ή ονειρομάντης<br />
 - χειροπράκτης του ονείρου - πάθη του πεπρωμένου αναλύω.<br />
  Νιώθω ένα κόμπο να μου σφίγγει το λαιμό κι η ανάσα μου<br />
  να κόβεται ασύμμετρα,όχι από συγκίνηση,..από φόβο.<br />
<br />
  Ποιός...θα σαλπίσει την έναρξη στο σιωπητήριο της νυχτιάς<br />
  - οι 'δορυφόροι'...ίσως,που εύκολα αλλάζουνε στρατόπεδο;-<br />
  Σθεναρή...προαγγελία,...προάγγελος όμως επάξια,δε στάθηκε <br />
  κανείς ήταν όλα μηχανεύματα μεθοδευμένων,επιθανάτιων ρόγχων.<br />
<br />
  Η μικρή Χιστίνα κάθεται και εξυφαίνει...παρέα με τα αγόρια της,<br />
  ψιθυρίζοντας συντονίστε τα ρολόγια σας,στο προαναγγελθέν<br />
  συμβάν,μην τύχει και δούν οι τοίχοι όσα το κάστρο ενός Παλατιού<br />
  μπορεί και κρύβει,πίσω από τα μάτια,πέρα από τους ήχους,<br />
  σιδηρά προσωπεία.<br />
<br />
  Σήκω επάνω,..άνοιξε όλα τα μάτια σου...και πιάσε όποιον μπορείς,<br />
  τον Άλι-Μπάμπα,τον Αλαντίν,ή...και το μαγικό λυχνάρι του,που<br />
  είχε σβήσει όμως,πολύ πριν,καμιά ευχή του δεν εισακουγόταν<br />
  - όσο κι αν...έτριβε - και ο Σεβάχ στων θαλασσών τα πέρατα χαμένος<br />
  - και...στις επτά - να ψάχνει το καράβι του ακόμη,κάπου...ναυαγισμένο.<br />
<br />
 ...Όχι,δεν με πίκρανες - δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης στα αισθήματα,<br />
   μεταξύ ανόμοιων προσώπων - τρώω όλο το φαί μου και δεν περισσεύει,<br />
  ...μα νιώθω συνέχεια ένα κόμπο στο λαιμό...αγωνίας ν'ανεβαίνει.<br />
<br />
   Ούτε παίρνω γλυκά ποτέ από αγνώστους...και πάντοτε προσέχω,<br />
   μόνο...μιά φορά,κάποιος μου έδειξε το δρόμο και θυμάμαι...ακόμα,<br />
   πως κρατούσε στα δυό του χέρια,δυό καταπράσινα γυαλιστερά αγγούρια<br />
   ...και σκέφτηκα να δείς,αυτός ή τρελός είναι και επικίνδυνος,ή αφελής,<br />
   ...μα εκείνος έλεγε σκέτα,πως ήταν βασιλιάς και ιδρυτής σε κάποιο <br />
   περασμένο μεγαλείο.<br />
<br />
   Κι ύστερα ανέβηκε στο κόκκινο γερασμένο άτι του κι έφυγε,κουνώντας<br />
   το κεφάλι του με συγκατάβαση κι...αγάπη,για την καλή του πράξη,δεν<br />
   είναι τάχα λίγο,μιά καλή πράξη.<br />
<br />
    Αυτός...ήταν ο δρόμος που μου έδειχνε κι όπως τον άφησε εκείνο το<br />
    πρωί,.. έτσι έμεινε,πίσω από τα μάτια,πέρα από ήχους,σιδηρά προσωπεία,<br />
    ...όσα ο δρόμος ενός κάστρου μπορεί να κρύβει,με όσους σιωπηρά <br />
    εργάζονται μέσα και από πίσω,το έγκλημα και την ανομία - επί πληρωμή -.<br />
<br />
   Την επομένη,ψηλά στον ίδιο τόπο,πάλι είδα έναν ίδιο - εύκολα θά΄παιρνα όρκο-<br />
    πως είχαν ίδιο πρόσωπο,ίδια μορφή και τον ίδιο κρυφό τρόπο.Αυτός δεν<br />
    έδειχνε,μόνο αμείλικτα κοιτούσε και μετρούσε τις μέρες και τον χρόνο,προάγ-<br />
    γελος,στα μαύρα αναδίπλωμένα του φτερά,στο προαναγγελθέν ενός θανάτου<br />
    -υπολογισμένου- ψιθυρίζοντας στον υποτακτικό του:- Συντόνισε το ...Βήμα σου<br />
    ...και το ρολόι που στο χέρι σου φοράς κι έχεις καλά κρυμμένο.<br />
    <br />
<br />
    Έκανε κρύο και παγωμένη αναριγούσα,καθώς κι...εγώ μετρούσα ελπίδες-φόβους,<br />
    υπέρ,κατά,..το ίδιο προαναγγελθέν συμβάν - δεν είχα τρόπο -.<br />
  ...Μετά προσπέρασα και σκυφτή μπήκα στο Παλάτι,προσκύνησα,έμεινα λίγο<br />
  ...στο κάστρο και έφυγα πάλι.<br />
<br />
    Η Σεχραζάτ που ζούσε ακόμη -  με κόπο είναι αλήθεια- στο μυαλό μου,δεν είχε<br />
    τίποτα ενδιαφέρον πιά να διηγηθεί,στο αναγνωστικό κοινό μου,να εκλιπαρήσει<br />
    για ζωή και ο θάνατος να ηττηθεί...την είχαν - μου είπαν κάποιοι αργότερα -<br />
     όλοι...βαρεθεί,..όλο τα ίδια και τα ίδια παραμύθια.<br />
<br />
    Εκεί...ξεψύχησε,στο μάρμαρο επάνω και ο σουλτάνος-βασιλιάς (- Σ-αχ-ρι-άρ -),<br />
    ...συνέχισε να εκτελεί,γυναίκες,άνδρες και παιδιά...και το κεφάλι κατρακύλησε<br />
    στο πιάτο...της Σαλώμης,με τα επτά της πέπλα και τους ξωτικούς χορούς της,<br />
    αραχνουφασμένα,τα είχε η πλανεύτρα,αποκομίζοντας δώρα από τον βασιλιά,<br />
    κερδίζοντας την εύνοια και την...αγάπη της Ηρωδιάς,για πάντα...(  ;  ) Η αραχνο-<br />
    υφαντένια(Σαλώμη-Ενένη).<br />
<br />
    Και η μικρή Χιστίνα επέμενε γιατί ήξερε,πως πίκρανε το φαγητό μου και πια<br />
    δεν έκλαιγε και μ'όλους,όσους ήθελε μπορούσε κι έπαιζε στη φιλόξενη,<br />
    μεγάλη αυλή της,παρέα με τα αγόρια και τις φίλες της,εξύφαινε ένα εξαίρετο,<br />
    πολύχρωμο,σκηνικό χαλι...και μ'αυτό ταξίδευε όλους,όσοι δεν είχαν τρόπο<br />
    - φτώχια μεγάλη -.Δεν είναι τάχα λίγο,μιά καλή πράξη.<br />
<br />
    Κι ύστερα όμοια,όπως άλλοτε κι ο συνιδρυτής,συμβασιλέας,ανέβηκε<br />
    πάνω στο κατάλευκο άτι της και κάλπασε...στο βορρά,...στο νότο,στην ανατολή,<br />
    προς χαρά μεγάλη του Σείχη,ή του Σάχη,(δεν θυμάμαι τον τίτλο Ευγενείας),ίσως<br />
    και...στη δύση.<br />
<br />
    Όχι δεν με πίκρανες,τρώω όλο το φαί μου ακόμη - και δεν περισσεύει -<br />
    νιώθω όμως πάντα τον ίδιο κόμπο,κάτι να σφίγγει το λαιμό μου κι αργά<br />
    οδυνηρά,ενώ αδειάζει η αναπνοή μου,...ασύμμετρα μου κόβεται η ανάσα<br />
    ...και μού'ρχεται να κλάψω,μοιάζει με πόνο και επιθανάτια αγωνία...κι<br />
    αφήνω το κουτάλι μου στο πιάτο,γιατί...θυμάμαι το παραμύθι,που σκότωσαν<br />
    τον κυνηγό οι λύκοι,..όταν ανήμπορος πια,νυχτώθηκε στο δάσος,μακριά<br />
    από το σπίτι,χωρίς κανένα όπλο-τρόπο,πάλεψε μόνος με θηρία,κουβάλησε<br />
    όλο του το βάρος,για να μην είναι βάρος.<br />
<br />
<br />
    Όχι δεν με πίκρανες,τρώω ακόμα το φαί μου και δεν περισσεύει,ούτε παίρνω<br />
    γλυκά από αγνώστους και πάντοτε προσέχω,μόνο...μιά φορά κάποιος μου<br />
    έδειξε το δρόμο...της φωτιάς...κι ύστερα ανέβηκε στο κόκκινο γερασμένο άτι του<br />
    και έφυγε,κουνώντας με συγκατάβαση κι...αγάπη το κεφάλι,για την καλή του<br />
    πράξη.Δεν είναι τάχα λίγο μιά καλή πράξη.Αυτός ήταν ο δρόμος που μου έδειχνε.<br />
<br />
    Την επομένη ψηλά στον ίδιο τόπο,είδα έναν ίδιο-όμοιο,εύκολα θά'παιρνα όρκο,<br />
    πως είχαν ίδιο πρόσωπο,ίδια μορφή και τον ίδιο κρυφό τρόπο.Πίσω από τα <br />
    μάτια,πέρα από τους ήχους,σιδηρά προσωπεία- το συνδικάτο,του 'να τελειώνουμε<br />
    στα γρήγορα με δαύτους,αθόρυβα' - Όσα ο δρόμος ενός κάστρου-κράτους<br />
    μπορεί να κρύβει,με όσους σιωπηρά εργάζονται μέσα,έξω και πίσω από τους<br />
    τοίχους - την ανομία -.<br />
<br />
    Η μικρή Χιστίνα κάθεται και εξυφαίνει παρέα με τις φιλενάδες της,ένα εξαίρετο<br />
    πολύχρωμο χαλι...με μαύρες σκιάσεις και με...γκρί και μ'αυτό ταξιδεύει<br />
    όλους,όσοι δεν έχουν τρόπο - φτώχια μεγάλη - Δεν είναι τάχα λίγο μιά καλή<br />
    πράξη...Κι έτσι ταξιδέψανε  και ταξιδεύουνε πολλοί.Κι ύστερα ανέβηκε<br />
    πάνω στο κατάλευκο άτι της και κάλπασε με χάρη...προς το βορρά,..στο νότο,<br />
     ...σ'ανατολή προς μεγάλη χαρά του Σάχη-Σείχη,(δεν θυμάμαι τον τίτλο Ευγενείας),<br />
     ...ίσως και στη δύση.<br />
<br />
    Κι από τη Σεχραζάτ,που ζούσε στο μυαλό μου,έμεινε μόνο το σώμα,χωρίς <br />
    κεφάλι,έτσι κι αλλιώς την είχαν βαρεθεί - όπως μου είπαν κάποιοι άλλοι -<br />
    όλο τα ίδια και τα ίδια παραμύθια,πίσω από τα μάτια,πέρα από τους ήχους,όσα<br />
    ο δρόμος ενός κάστρου μπορεί να κρύβει,με όσα σιωπηρά εξυφαίνονται μέσα<br />
    και έξω- πίσω από τα τείχη-.<br />
 <br />
    Η μικρή Χιστίνα με πίκρανε εξυφαίνοντας ένα εξαίρετο,πολύχρωμο χαλι,με<br />
    μαύρες  σκιάσεις και με...γκρι - εγώ δεν έχω ιδέα από ύφανση - ένα τέλειο<br />
    σκηνικό ονειρόδραμα,..κι εγώ ονειρολόγος,ή ονειρομάντης - χειροπράκτης<br />
    του ονείρου - του πεπρωμένου πάθη ν'αναλύω.<br />
<br />
<br />
     Ποιός θα σαλπίσει απόψε την έναρξη στο σιωπητήριο της νυχτιάς - οι<br />
     'δορυφόροι'που εύκολα αλλάζουνε στρατόπεδα;- Προάγγελος δεν στάθηκε<br />
     κανείς,ή...προφήτης...στις επάλξεις,όλα ήταν μηχανεύματα της ίδιας<br />
     μηχανής,κατασκευής επιθανάτιων ρόγχων.Μην τύχει και δουν οι τοίχοι,όσα <br />
     το κάστρο ενός βασιλείου διεφθαρμένου μπορεί και κρύβει,πίσω από <br />
     τα μάτια,πέρα από τους ήχους,σιδηρά προσωπεία.<br />
<br />
     Σήκω επάνω,άνοιξε όλα τα μάτια σου...και πιάσε όποιον μπορείς,<br />
     στα πέρατα του κόσμου...τον Άλι-Μπάμπα,τον Αλαντίν,ή το λυχνάρι<br />
     του επίσης...αν κι είχε πολύ πριν σβήσει και τον Σεβάχ,τον ίδιο,<br />
     των πέντε ηπείρων και των επτά των θαλασσών,για πάντα όμως θα<br />
     ζούνε θριαμβευτές...στης Χαλιμάς το παραμύθι.<br />
<br />
<br />
<br />
  <br />
     <br />
<br />
<br />
   <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
  <br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2020</td><td valign=top></td></table><br />