Καλαμιές

Δημιουργός: Αγιοβλασιτης, Aναστασιος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έμεινες μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο...
Σαν ένα γέρικο δενδρί στην καταιγίδα.
Αναρωτιέμαι ποιά παράξενη ελπίδα ...
χάραξε μέσα σου της θέλησης το στάμπο.

Πενήντα χρόνια συντροφιά τον ίδιο άνδρα ...
έρωτας άνεμος, βοριάς μα και μαΐστρος .
Πάντα απλόχερος της αντοχής ο οίστρος ...
Εκάβη κάποτε και άλλοτε Κασσάνδρα.

Παιδιά δεν ήρθαν κι εγιν' ο καημός μαράζι...
πικρό παράπονο στου ριζικού τη μήνη.
Π' άλλους τους ψήνει στης ανέχειας το καμίνι...
και σ'αλλους μόνιμα γιορτή γλυκοχαράζει.

Έφυγ' ο σύντροφος για το στερνό λημέρι ...
κι άπλετη μέσα σου η θλίψη απομένει .
Έτσι είναι πάντα ,ένας φεύγει κι άλλος μένει ...
κι από τους δυό τον τυχερό κανείς δεν ξέρει.

Τώρα μονάχη στο άδειο σπίτι δίχως ταίρι...
σ'αυτό το σπίτι που πρώτα τό βλεπες παλάτι ...
Τον προαιώνιο προσμένεις απελάτη ...
μια ώρα αρχύτερα τη λύτρωση να φέρει.


.........
................
.......................................
...με αφορμή μια γλυκιά γειτονισσα..
..χωρίς καμία υπερβολή ...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-02-2020