Βασίλισσά μου

Δημιουργός: ειδεμή, curious Λαμπρινή Τενεδίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βασίλισσά μου 2012


Πολλές φορές οι άγγελοι τραγούδησαν για μένα στην ερημιά
του κόσμου κι εγώ ο ίδιος έρημος,έρημος και αναζήτησα νομή,
νήστεψα τις λέξεις κι έθρεψα τη σιωπή για να ισχύσω,να εξακο-
ντιστώ σαν λόγχη πέρα από την επίγεια του σκότους διαδρομή.

Να υψωθεί τουλάχιστο ο νούς,νά βρει τα διάφανα τα μονοπάτια,
που οι σάρκινοι οφθαλμοί δε δύνανται,να αντιληφθούν κι όπως
λέω είμαι κοντά και πλησιάζω,έρχεται πάλι η τύρβη αγριεμένη
εντός...κι αναταράζω,τα πιό ανίσχυρα κομμάτια της μικρότητάς μου,
πώς εξεγείρονται ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό.

Κι αντί το 'εγώ' μου να εξακοντίσω και να συντρίψω την κενότητά
του,πέρα απ'την ανθρώπινη,την επίγεια και τη νοερή τη σφαίρα,
στέκω μισοσπασμένος κρίκος,σε αλυσίδα υπέρβασης νοητή,από
το χώμα στο στερέωμα,σαν κλίμακα ανάβασης που ξεδιπλώνει.

Πώς η βοή του κόσμου με ταράζει και τρέμουν τα σημεία κι η πιό
ελάχιστη αδυναμία του υπόβαθρου,ριζώνει και γεννά θεριά
- χολή και όξος - με όλους τους τρόπους να τα πολεμώ,να μάχομαι
τον ίδιο μου τον εαυτό,αν στην εσώτερη εξάντληση,στα αδόκιμα
δεν ισχύσω,ποτέ στην ευγενέστερη ουσία δε θα ηγηθώ.

Ούτε πολέμαρχος λοιπόν,ούτε και στρατηλάτης,ένα ξερό'εγώ'που
τρίζει με οργή,το κάθε ταραγμένο μέλος της ύπαρξής του και με
τρομάζει,ποτέ του δε θα συνθλιβεί το 'εγώ,'ούτε σε νου υπέρβαση
να γεννηθώ,ανάταση ανώτερης ουσίας,ολόκληρος μιά σκουρια-
σμένη λόγχη που κείτεται θαμμένη και προσδοκά αξίνα για να ιδεί
το φώς.

Ξεκίνησα έλεγα για στρατηγός,μα δεν υπήρξα προορισμένος ούτε
για απλός στρατιώτης,μα κι αν δεν ήμουν,ούτε ο ήρωας,μα κι αν
δεν ήμουν ούτε ο γενναίος,τότε ας γίνω ο ικέτης,σε ανίκητου τον
οίκο Στρατηλάτη-Οδηγητή και κέλευσε και πρόσταξε να αναθαρ-
ρήσω.

Και γόνυ κλίνω και Σε αποκαλώ Βασίλισσα,του κόσμου όλου
Στρατηγό,στου κόσμου τα θηρία,δώσμου τη δύναμη και ρώμη
στου βίου την αρένα,λέοντες Ρώμης να συνθλίψω,ενάντια να
παλεύω,ενάντια στα μέσα,εντός στα ανίσχυρα σημεία κι εγώ,
Βασίλισσα και Μάνα μου και Μάννα να Σε αποκαλώ,γιατί με
συντηρείς,με πνεύμα άυλο με διατρέφεις.

Και στο βασίλειό Σου,νιώθω,πως αδέρφια έχω πόσα και πάντα
τη θύρα αυτή,θα κρούω με δάκρυα και ικεσία,πως η ταπείνωση
είναι ευωδία που ευφραίνει τους αγγέλους,πως ο αγώνας που
είναι τίμιος τον ίδιο τον Χριστό,Σε επικαλούμαι Βασίλισσά μου,
και Υπέρμαχε Στρατηλάτη,ενδύσου την πάνλευκη στολή,άδραξε
την ασημένια πανοπλία και στάσου στο πλευρό των πράων και
των ταπεινών της γής,Ανυπέρβλητη να προπορεύεσαι στη μάχη.

Υπερασπίσου τη νομή Σου,Πανάγια των Ουρανών,Προστάτιδα
της οικουμένης,αδιάκοπα να πρεσβεύεις,τείχος αδιάρρηγο και
προστασία,Ασπίδα στήσου σε κάθε χτύπημα του λύκου του νοη-
τού,Λιμένα προσφυγής.

Η δική μου πόλη περικυκλωμένη,με σαθρά τα τείχη της,ενίσχυση
και έλεος προσμένει και παραμυθία,Βασίλισσα Ελευθερώτρια και
Οδηγήτρια των Βλαχερνών,σταυρό να υψώσει,στέρνες άδειες να
γεμίσει με ύδωρ ζωής,από στάρι να ζυμώσει τον Αμνό,σε άμυνα
και επίθεση να ανορθωθεί.

Εσύ Μάνα Του Λόγου,τα εφόδια που τελειώνουν πολλαπλασίασε τά,
όπως ο Άρχων της γαλήνης,ο ένδοξος Υιός Σου πολλαπλασίασε
άρτους και ιχθύες και χόρτασε τα εξαντλημένα πλήθη στη Βηθσαιδά,
όπως το ύδωρ,που μετέστρεψε σε οίνο,στο γάμο της Κανά,με δέηση και
μεσιτεία,πως τα γλυκύτερα ήταν για τέλος κρατημένα - αφετηρία -
δώρο δικό Σου και ευλογία. (μετέτρεψε)

Και αναχαίτισε εχθρό αόρατο και ορατό και ορμή,σε καταβόθρα
κινδυνεύων να με ρίψει και στάσου στο πλευρό των πράων και
των αγαθών όλης της οικουμένης,νικητήριε Παιάνα,στα ανάρμενα
Ναυαρχίδα και Υπερασπισμός.

Ήθε αντίκρυσμα νά βρουν οι λόγοι μου στο κράτος Σου και παρρησία,
στο πρόσωπό Σου,το υπερσεβάσμιο ελπίδα να ατενίσω,Βασίλισσα
όλης της οικουμένης κι ήθε το γόνυ της ψυχής,μόνο στο θρόνο του
Ουρανού να γονατίσει,χωρίς να συνθλιβεί,απ'το υπέρλαμπρο της
Αγιότητάς Σου,καθώς Σε αντικρύζει,μές στην πενία της ρυπαρότητάς
του,Πανάμωμε.

Στερέωσε τη θέληση τόσο ψηλά και βύθισε τα άπειρα δεινά,την κάθε
τρώση στου βόρβορου τα σκοτάδια,για να στερεωθεί η ψυχή στο
θέλημά Σου και στήριξε το χέρι μου καθώς θα υψώνει,τη λόγχη που
το φόβο θανατώνει! Έτσι,ελεύθερα χωρίς να τρέμει ο λογισμός,
απρόσκοπτα χωρίς δειλία,με καθαρό το νου,Βασίλισσά Του,να Σε
αποκαλεί με ελεύθερη και άσκιαχτη τη βούληση από την πλάνη,
το θέλημά Σου να εκπληρώνει και κέλευσε και πρόσταξε τα τέκνα
Σου,Ακατάβλητη στη μάχη.

Και εκμηδενίζεται το σκοτεινό 'εγώ'και κάθε του κομμάτι με τον
πυρήνα Σου ενώνει,του κόσμου η βοή συνθλίβεται,απ'τη σιγή
του μέσα μου γαληνεμένου κόσμου,χωρίς να τρέμει πιά ο λογι-
σμός,απρόσκοπτα χωρίς δειλία,με καθαρό το νου,με βούληση
ελεύθερη,Βασίλισσά μου,Σε επικαλούμαι και Σε αποκαλώ,μπρο-
στά στο σκαλοπάτι του Ουράνιου θρόνου,μελαναυγής,μηδαμινός,
έλπομαι και ιμέρρω,κλήρο και μέρισμα βιοτής επί του Κλήρου
Σου Πολυεύσπλαχνη Θεοτόκε,ολόκληρος αδιάλειπτα μιά προ-
σευχή και κλίνω γόνυ. (εκ του κλήρου σου)

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-02-2020