Νανούρισμα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Νανούρισμα - Μοιρολόι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Νανούρισμα - Μοιρολόι</b><p>Δημιουργός: ειδεμή, <i> curious  Λαμπρινή Τενεδίου</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>   Νανούρισμα - Μοιρολόι  2012<br />
<br />
<br />
Έχει ο χρόνος το δικό του μέτρημα,υψώνω το άλλο βλέμμα,<br />
το τρίτο μάτι και χαμηλώνω πάλι σκέψη στη γεμάτη μου αγκάλη<br />
σε αποκοιμίζω τρυφερά,ύπνωσε μές στην αγκαλιά μου,ύπνο<br />
βαθύ και χιλιομυρωμένο,τέτοιον που η νύχτα ούτε αυτού,ούτε<br />
του άλλου κόσμου να τον σκιάζει.<br />
<br />
Ύπνωσε τέκνο της ψυχής μου,με τόσους κρύφιους στεναγμούς<br />
και πίκρες στέρησης θρεμμένο,θρέψου μα ήσυχα κοιμήσου,σε<br />
αποκοιμίζω τρυφερά,πόσα άσματα έχει η καρδιά κι άλλα τόσα<br />
ο λογισμός να βάνει,ούτε η στερνή μου ώρα δεν τα σταματά κι<br />
ας έχει ο χρόνος το δικό του μέτρημα.<br />
<br />
Σε ένιωθα στα σπλάχνα μου - φλόγιζαν - καθώς γεννιόσουν,<br />
καθώς αναδευόσουν της πίκρας μου παιδί..και τώρα απαλά<br />
το μάγουλό σου,..πάνου στον κόρφο μου απλώσου,πως σε<br />
κρατώ κι αδημονώ,τα δάχτυλά σου σφίγγω,πάνου στα δικά<br />
μου τα μετρώ κι ας έχει ο χρόνος το δικό του μέτρημα,με <br />
δάκρυα σε νανουρίζω,μη σε ξυπνήσω,μή!...Πριν να σου δώσω<br />
όλο τον καημό...για να τραφείς,να τρανωθείς και να μαυροφο-<br />
ρέσεις,τη ζώνη σου όταν θα ζωσθείς,σαν άντρας πιά,τα χρώματα<br />
- για να κινήσεις - του πολέμου.<br />
<br />
Πόσα τα όπλα που κρατάς; ...Δεν το ορώ και δε γροικώ έξωθεν<br />
της φωνής μου και σου αλυχτώ νανούρισμα και μοιρολόγι,εγώ<br />
σε τρέφω ακριβό μου,θρέψου και μέγας γίνε,ισχυρός στη γη<br />
και προπορεύσου.Ναι! Μαύρο το γάλα μου σε θήλασε αίμα<br />
πηχτό και νιό και παλαιό που κύλησε,αντί αριθμούς,σε άβακα<br />
της συμφοράς,μετρούσε χρόνους ζοφερούς,θέρο και τρύγο<br />
και χιονιά - καρπούς - Θέε μου,έπος της καταστροφής και έπος <br />
του οχτρού.<br />
<br />
<br />
Κι έλεγα η δόλια,θά'ρθει;Θέ νά'ρθει;Μα άμποτε νά'ρθει η στιγμή<br />
και...κάνε το από Σένα νά'ναι - τι παραλογισμός - να ανδρωθεί κι<br />
από τη μαύρη μάνα του,να απογαλακτιστεί,σαν γίγαντας και<br />
ισχυρός δώς μου τον Θεέ,τον θέλω νά'ναι!Νά'χει σκουτάρι σφυ-<br />
ρηλατημένο και ξίφος κι από φως του πάνου κόσμου κι από<br />
φωτιά του άδη γανωμένο,η απώλεια να μην τον έβρει,πριν<br />
σημαδέψει,πριν μακελέψει,νά'χει ορμή,νά'χει και λάβρα,..μα τα<br />
βήματά του να μετρά προσεχτικά,πριν εξορμήσει,νά'χει και<br />
μυστικό και δίγλωσσο μαχαίρι - ετοιμοπόλεμο κι ακονισμένο -<br />
σε κρύφια θήκη,πριν να χυμήσει - στον οχτρό - δώ μου τον<br />
Θεέ,τον θέλω νά'ναι!Τί παραλογισμός,τέτοια να σου γυρεύω.<br />
<br />
 <br />
Νά'ναι η θωριά του έμορφη,λεβέντικη,να ξεγελά,..πλανεύτρα<br />
- μαύρο διαμάντι φορεμένο και μαύρης πέτρας λάμψη -...μα<br />
κι ο ίσκιος του να την ετρέμει ακόμα κι απ'όλους,όσους γνώ-<br />
ρισα ποτές,ο πιο αντρειωμένος που αναδείχθηκε στην ώρα<br />
του πολέμου,νά'ναι το βλέμμα του αστραποβόλο,να σκοτει-<br />
νιάζει όμως όποιονε στραβά τον εθωρεί και η φωνή σαν <br />
σείεται,βουνά και όρη να κινεί,...σαν γοργοπόδαρος ξεχύνε-<br />
ται στη μάχη.<br />
<br />
Όλους να τους νικά,ναι!Της σωφροσύνης όμως τα ποδήματα,<br />
πάντοτε να φορεί στα δυό του πόδια...και να κατέχει την εγκρά-<br />
τεια του συνετού πολεμιστή,πότε να αποτραβηχτεί και πότε να<br />
εφορμήσει!Ποδάρια στιβαρά με λάβα στιλβωμένα και η καρδιά <br />
του ατρικύμιστη και σταθερή στο στόχο,ποτέ να μη δειλιάσει,<br />
να μην πισωπατήσει!Της φρόνησης ωστόσο να ντύνονται το <br />
θάρρος και το μένος τα φτερά κι όχι αλόγιστα να την ξοδεύει<br />
την ισχύ του - μην πά και σβήσει το φονικό του πάθος ξοδεμένο -<br />
και τη νυχτιά του φόβου -... αξημέρωτη για άλλους άστη - για αυτόν <br />
ποτέ ας μην τη νιώσει η μαύρη,η ψυχή του.<br />
<br />
Λύσσα σε τάιζα,άδικο σε έθρεψε,δές πως μου θέριεψες στο ανάστημα<br />
και ύψος πήρες!Έβγα για να θερίσεις θερισμό μοναχογιέ και πίσω χωρίς<br />
νίκη μη γυρίσεις!...Μα για τα σέ,δε σκιάζομαι ακριβέ μου,..έτσι το λέγω<br />
νουθετικά,για το νανούρισμα του ύπνου σου μονάχα,φρονώ πως με τόσο<br />
μένος,τόσηνε οργή,νικητής θα μου'ρθεις πάλι πίσω και όχι πισώπλατα<br />
θέ νά'σαι λαβωμένος,ή νεκρός,πάνου σε πλουμισμένη ορειχάλκινη ασπίδα<br />
- ο τάφος σου - κι αλύτρωτος,ηττημένος αιώνια να κοιμάσαι.<br />
<br />
<br />
Ξέρω πως όποιος θήλασε με μαύρο γάλα ζόφο,ορθό οχτρό στο διάβα του,<br />
ποτέ δεν αψηφά και δεν περιφρονά(ει)!Στάσου παιδί μη βιάζεσαι και ύπνωσε<br />
λίγο ακόμα.δίχως του λήθαργου όμως τη λησμονιά,σε κούνια μαύρη,πένθιμη<br />
που σε λίκνισε...μ'οργή,μαύρη αγκαλιά και ζοφερή που αγκυλώνει,ύπνωσε<br />
...μίσος μου σε νανουρίζω και μοιάζει το νανούρισμα σαν θρήνου μοιρολόγι,<br />
σαν από κάποιου τη ζωή ν'αφαίρεσαν πολλά κι άλλα τόσα να πρόσθεσαν<br />
σε πίκρες και σε λύπες και φτύνει σάπιο αίμα,ρουφώντας δηλητήριο,απομυ-<br />
ζώντας την πληγή του πόνου,τη λύσσα του να τρανέψει.<br />
<br />
<br />
...Μα μη σε νοιάζει γιόκα μου,σύ θε νά'σαι πιο μαύρος κι απ' το θρήνο,..'σένα<br />
σε λένε 'Μίσος'!...Και σε γαλούχησα πάντοτε συνετά,...να κρύβεσαι όταν<br />
μικραίνεις,αδύναμος κι ανίσχυρος να μην αφανιστείς,...μα ακόμα κι έτσι...να<br />
θεριεύεις - φλόγα σιωπής - της μαύρης μάνας σου είσαι καμάρι,μαύρης μου<br />
πέτρας φυλαχτό καρδιάς και αποκούμπι,του γδικιωμού ελπίδα κι αβυσσαλέα<br />
θάνατου χαρά και δολερής μου προσδοκίας προσμονή,στο φως του σκοτεινού<br />
μου ήλιου σαν σε κοιτάζω,...λάμψη που σπέρνει το κακό και το σκοτάδι...κι<br />
ύστερα πάλι μέσα μου σε κρύβω με μάνητα και βιάση,στο στήθος μαύρο πολύ-<br />
εδρο διαμάντι,...των πόνων μου το αντίτιμο,....εσύ αντί για μέ,να δρέψεις με ορμή,..<br />
...αιτέ-ερημωτή!<br />
<br />
Κι...όταν νικηφόρος απ'τη μάχη αντρειωμένε μου επιστρέψεις,τότε σοφότερα κι <br />
εγώ θα σ'ορμηνέψω ακόμα και τ'άλλο μυστικό...να κατακτήσεις,..πώς νύφη νά'βρεις...<br />
...και το δικό σου σπιτικό να χτίσεις,..θεμέλια βαθιά,σπορά και θερισμός,..μίσος μου<br />
τρομερό και τέκνο αγνό...της μαύρης βούλησης και σκέψης,φύλο δεν έχεις και<br />
σ'όλες τις καρδιές γεννιέσαι και ενεδρεύεις το καρτέρι σου,..μέχρι τη μέρα που <br />
θερίζεις σαν θεριό...κι όλα στο διάβα σου τα παρασέρνεις,είναι γραμμένο με μαύρο<br />
χρώμα από της πεπρωμένης τύχης τον τροχό,..νά'χεις καρπούς σ'όλη την οικου-<br />
μένη,..μιλιούνια φίλους,απόγονους,συμμαχητές,να είσαι ξακουστός!Θεμέλια γερά,<br />
σπορά και θερισμός,τέκνο μου τρομερό!<br />
<br />
...Ένα σου λέγω τελευταίο γιόκα μου,πολυαγαπημένε,..εγώ η γραία μάνα σου,που<br />
κλαίγω,ολολύζω,..σε νανουρίζω και θρηνώ,δαγκάνω χείλη μελανά απ' τον καημό κι<br />
αδημονώ,..σαν μεγαλώσεις κι αντρωθείς,...μόνο απ'όναν άξιο οχτρό φυλάξου,..σε <br />
ξορκίζω - στα αστραποβόλα μάτια σου που σκοτεινιάζουν κι όλεθρο σκορπάνε σ'<br />
όποιον...τα στραβοθωρεί -...από τον σπόρο της αγάπης...και της αγάπης τον καρπό,<br />
...δεν ημπορείς να τον νικήσεις εκέιθε...που υπάρχει και ριζώνει...κι άμποτες καρπίσει,<br />
τον οίκο σου σ'όλη την οικουμένη θα...αφανίσει,...τις ρίζες του με λύσσα να ξεριζώνεις,<br />
...τα σπόρια του μ'οργή να τα χαλνάς,όπου τ'ανταμώνεις,'Μίσος' μου τρομερό και άγριο<br />
και...πικρααυγή!<br />
<br />
<br />
...Και ο Θεός ακόμη χαμογέλασε με τη μωρία σου εαυτέ μου!: - Έχει - όμως εσκέφθη -<br />
στιγμές αναλαμπής,..υπάρχει ελπίδα για αυτό το δόλιο σκεύος,..αν του δοθεί η στιγμή,<br />
- δάκρυσε κι αναστέναξε- πολλής χρόνος χρειάζεται στα πλάσματα της γης.Κάθε Του<br />
αναστεναγμός...και μιά παράταση,...ο χρόνος σου στην άγρια τούτη ζήση,κάθε ανθρώπινη<br />
αναλαμπή και μιά σπορά κρυφή,...ίσως μιά ρίζα αγάπης που ριζώνει σε έδαφος στεριωμένο<br />
...κι ας έχει ο χρόνος τα δικά του να μετρήσει,πάλη ατέρμονη και δεν τους πρέπει ανταπόδοση,<br />
απ'το θνητό πρόσκαιρο χέρι,μές απ'το μίσος πώς να το σβήσει το κακό;...Ας είναι μόνον απ'<br />
του χρόνου του αθάνατου,το αδυσώπητο αλισβερίσι,...η πλάστιγγα στο ζύγι υπέρ του δίκιου...<br />
να ζυγίσει...κι εγώ στον φτωχικό τον κήπο μου,...ας σπέρνω ακόμη σπόρο και ανθό,δέντρο<br />
 να καρπίσει,..ίσως και (να) δούμε κάποτε Θεού πρόσωπο,...θά'ναι ένα δύσκολο ταξίδι...<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-02-2020</td><td valign=top></td></table><br />