Με χρυσοκόκκινη κλωστή

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, μια ευτυχισμένη...μαγείρισσα πάει στο Μέγαρο, συνοδευόμενη από τον γιόκα της το Γιάννο! να απολαύσουν την Ποιμενική του Μπετόβεν και έχει πολύ χαρά.....η χαζή η μάνα. Να μου είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

'Ακου ψυχή μου τα πουλιά
γλυκά πως κελαηδούνε
κι` έλα δώσε τα φιλιά
σ` αυτούς που αγαπούνε.

Άκου πως στήσανε χορό
στης μυγδαλιάς λουλούδια
και πες, όλα τα μπορώ
κι` όλα της γης πρελούδια.

Τα` χω εδώ ψηλά, στο θεό
ψηλά, ψηλά στα κάστρα.
Μην πεις ψυχή μου δεν μπορώ,
να ζωγραφίσω τ` άστρα.

Φόρα φουστάνι θαλασσί
και βγες μ` αυτό σεργιάνι
να λυτρωθείς μες στην αυγή,
να πλέξεις και στεφάνι.

Στης αμυγδαλιάς τον ανθό
που` ναι νυφούλα! Στάσου.
Μην τον φοβάσαι τον καιρό
κι` όλα θαν δικά σου.

Πουλιά και μέλισσες, βιολιά
κι` άκου, θα ξημερώσει.
Άκου ψυχή μου τα πουλιά
και έχε λαχτάρα τόση!!

Μια Ποιμενική !! δικιά σου!
Σήκω και πιάσε το χορό.
Άκου πως χτυπάει η καρδιά σου!
Η πλάση, γέμισε νερό.

Άκου ψυχή μου τα πουλιά
κι` ο ήλιος θα ροδίσει!!
Να` χεις μεγάλη αγκαλιά
κι` η ρόδα θα γυρίσει!

Στης αμυγδαλιάς το κήπο!
Στης πλάσης το μπαλκόνι!
και λέγε, κάπου ανήκω.
Πιάσε αργαλειού στημόνι.

Κι` ύφανε την αγάπη.
Με χρυσοκόκκινη κλωστή.
Και πες, πως μια Ενάτη
ειν όλη σου η ζωή.

Αδαμοπούλου Γεωργία
27-2-2020

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-02-2020