Ύμνος στον ανώνυμο υπάλληλο του σούπερ μάρκετ

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ύμνος στον ανώνυμο υπάλληλο του σούπερ μάρκετ</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ύμνος στον ανώνυμο υπάλληλο του σούπερ μάρκετ</b><p>Δημιουργός: **Ηώς**, <i>Φωτεινή.Α.Κ</i><p><i>       Andro.gr [ <a href="https://www.andro.gr/ap…/super-market-employee-coronavirus/…" target="_blank">https://www.andro.gr/ap…/super-market-employee-coronavirus/…</a> ]</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος<br />
<br />
Είναι παιδιά από την επαρχία, φοιτητές, άνθρωποι που δεν είχαν άλλη επιλογή, <br />
που δεν πέρασαν το κατώφλι κάποιου πανεπιστημίου ή που το πέρασαν, αλλά δεν ευδόκησαν στην αγορά εργασίας. <br />
Δεν είναι εύκολο να αρπάξεις το πεπρωμένο σου από το λαιμό που έλεγε και ο Μπετόβεν. <br />
Αν τους ρωτήσεις θα σου μιλήσουν για κάτι περίεργους πόνους στις αρθρώσεις, <br />
για τον βόμβο της ζέστης στην αποθήκη ή για το αστέγαστο ψύχος των ψυγείων. <br />
Θα σου πουν για τις φουσκάλες στα πόδια τους, τους κιρσούς στις γυναίκες, <br />
τον στεγνωμένο ιδρώτα των αποθηκάριων. <br />
Όλοι τους θα έχουν να σου διηγηθούν κάποια τρελή ιστορία με πελάτες <br />
που μπορούν να ζητήσουν ακόμη και το Μάννα εξ ουρανού και σε ποιο ράφι έχει καταχωνιαστεί. <br />
<br />
Είναι οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ. <br />
Είναι οι εργαζόμενοι που παρά τη γενική απαγόρευση εξόδου, <br />
κάθε πρωί σηκώνονται από το κρεβάτι τους με την ελπίδα πως θα γυρίσουν χωρίς τη συνοδεία του κορονοϊού μέσα τους. <br />
Ποιος τα γεμίζει όλα αυτά τα ράφια; Ποιος τα ξαναγεμίζει συνεχώς όλη την ημέρα; <br />
Ακούγεται μελοδραματικό; Μήπως κάπως λαϊκιστικό σε κάποιους από εσάς; <br />
<br />
Ας μου επιτραπεί να πω ότι έχω ιδίαν άποψη, καθώς ως νέος έχω δουλέψει σε σούπερ μάρκετ <br />
(κυρίως στην αποθήκη κουβαλώντας καθημερινά μια ολόκληρη στρατιά από γεμάτες κούτες) <br />
άρα γνωρίζω πολύ καλά πως είναι ένα επάγγελμα που σε κρατάει στον γάντζο της ανάγκης <br />
δίχως να σου την καλύπτει εξ ολοκλήρου. <br />
<br />
Ο μισθός είναι γλίσχρος, οι υποχρεώσεις πολύ περισσότερες, η κούραση εκθετικά μεγαλύτερη <br />
της σιγουριάς ότι έχεις ένα επάγγελμα να πορεύεσαι. <br />
Αυτές τις δίσεκτες ημέρες, η καθημερινότητα όλων μας έχει αλλάξει επί τα χείρω. <br />
Ζούμε με ένα υπόλειμμα υπομονής και κάμποσα περισσεύματα φόβου και αγωνίας. <br />
Δεν υπάρχει ασπίδα προς το επερχόμενο κακό – τουλάχιστον ως τώρα. <br />
<br />
Η έξοδος στο σούπερ μάρκετ μοιάζει με κοινωνική εκδήλωση ύψιστης ψυχωφελούς σημασίας. <br />
Παρά το φόβο ότι θα αναγκαστείς να συγχρωτιστείς και με τους λοιπούς πελάτες, <br />
εξιδανικεύεις αυτή την έξοδο, καθώς πέραν της εκ του μακρόθεν συναναστροφής <br />
περιλαμβάνει και το δέον της αγοράς των απαραίτητων αγαθών. <br />
Ψωνίζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ψωνίζουμε ακατάπαυστα, ό,τι βρεθεί μπροστά μας. <br />
<br />
Μια ασυνάρτητη βουλιμία να δοκιμάσουμε τα πάντα συνέχει το βαθύτατο είναι μας. <br />
Ποιος τα γεμίζει όλα αυτά τα ράφια; Ποιος τα ξαναγεμίζει συνεχώς όλη την ημέρα; <br />
Ποιος εργάζεται για εμάς τις Κυριακές; Ποιος φοράει τη μάσκα του τόσες ώρες, <br />
εκτεθειμένος στα δικά μας φτερνίσματα και βηξίματα; <br />
<br />
Ο ανώνυμος υπάλληλος του σούπερ μάρκετ. Ίσως να μην το σκεφτόμαστε δεύτερη φορά, <br />
ίσως να το θεωρούμε δεδομένο, αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε. <br />
Ντελιβεράδες, φαρμακοποιοί και άλλοι εργαζόμενοι συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ως συνοριοφύλακες της κοινωνίας. <br />
Διαβάζω σε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της Καθημερινής για την καθημερινότητα των υπαλλήλων αυτές τις ημέρες. Λέει ένας εξ αυτών πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι <br />
που έρχονται δύο και τρεις φορές στο σούπερ μάρκετ μέσα στην ημέρα <br />
κι άλλοι πηγαίνουν για να ψωνίσουν όχι είδη πρώτης ανάγκης, αλλά πράγματα που δεν τα χρειάζονται κατ’ ουσίαν. <br />
<br />
Άλλοι υπάλληλοι πιστοποιούν πως αυτές τις ημέρες αγοράσαμε τόσα πολλά είδη λες και θα κάναμε ρεβεγιόν Χριστουγέννων κάθε μέρα. <br />
Δεν έχει νόημα όλο αυτό. <br />
Ακόμη και η μαζική παράκρουση, κάποια στιγμή, ξεπερνάει τα όρια του ανεκτού. <br />
Αυτή τη στιγμή, εκεί έξω υπάρχουν κι άλλοι υπάλληλοι που συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κόντρα στο αντίθετο ρεύμα του καιρού. <br />
<br />
Ντελιβεράδες, φαρμακοποιοί και άλλοι είναι οι συνοριοφύλακες μιας κοινωνίας που κατοικεί αυτή τη στιγμή σε αφύλακτη διάβαση ή πάνω στις ράγες ενός τρένου με το φόβο ότι ο συρμός θα έρθει με απίστευτη ταχύτητα κατά πάνω της και η σύγκρουση θα είναι μοιραία. <br />
<br />
Πάντως, το γεγονός ότι η κίνηση στα σούπερ μάρκετ την προηγούμενη Κυριακή ήταν άκρως περιορισμένη δείχνει πως η μεγάλη μερίδα των πολιτών διαθέτει το απαραίτητο έρμα της κοινωνικής συνείδησης για να πει «όχι» σε κάτι τόσο προφανές. <br />
<br />
Εντέλει, δεν είμαστε μόνο ένας αστερισμός νευρώνων που έχει ολότελα εκτροχιαστεί. <br />
Κάπως έτσι, το αρμόδιο υπουργείο αποφάσισε να πάρει πίσω το αστόχαστο μέτρο της λειτουργίας των σούπερ μάρκετ τις Κυριακές. Κι όμως, υπάρχει ακόμη ελπίδα. <br />
Αρκεί, φυσικά, να θυμηθούμε αυτό το έσχατο μάθημα κοινωνικής συνείδησης και τις ημέρες που θα έχει περάσει η λαίλαπα του ιού και θα έχουμε εισέλθει ξανά στην αδιαπέραστη κατάσταση της ήρεμης πραγματικότητας. <br />
<br />
Τότε είναι που θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ δεν είναι ένας άνθρωπος που τον θεωρούμε δεδομένο. Ας κάνουμε από τώρα ένα καλό ξεκίνημα: ένα χαμόγελο, ως μικρή ευχαριστήρια κίνηση, δεν έβλαψε κανέναν.<br />
<br />
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/ap…/super-market-employee-coronavirus/… ]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-03-2020</td><td valign=top></td></table><br />