Αντίο

Δημιουργός: ειδεμή, curious Λαμπρινή Τενεδίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αντίο 2012

Άσε να θυμάμαι μόνο το πρωί,χαράζει η μέρα.
Άσε να θυμάμαι το στερνό κοχύλι,ξεβρασμένο
στην ακτή,...το στερνό αντίο ειπωμένο στη σιω-
πή,...το στερνό φιλί που ταξίδεψε απ'τα ρόδινα
τα χείλη στ'ακροδάχτυλα...κι ύστερα αφημένο
στου αγέρα την πνοή.

...Το έθρεψαν με το χρυσάφι τους οι ηλιαχτίδες
- για λίγο -...όσο γεννιόταν,...το μύραναν τα σύν-
νεφα καθώς ερχόταν...κι αντρείεψε καθώς το πα-
λευαν οι πάνλευκοι αφροί...και 'κείνο ρωμαλέο
... - μπροστά σε τέτοια ομορφιά - ...αντιστεκόταν,
....δίσταζε τα χείλη μου να πλησιάσει στην ξανθω-
πή ακρογιαλιά.


Σε κάβο αναζητούσε...για λίγο...να αγκυροβολήσει,
σ'όλους τους μύριους πόθους της ζωής τη δίψα του
να σεργιανίσει - σ'εμένα -...αλίμονο στερνό του αντίο
ειπωμένο στη σιωπή,...δεν το κατάλαβα,...το υποπτεύ-
θηκα,ήθελα και δεν ήθελα,..σαν τέτοιο να ακουμπήσει.


Εγώ το ζήτησα παντοτινό και...'κείνο γύρευε μιά δύ-
ση,..πριν το ταξίδι συνεχίσει για άλλο πεπρωμένο-
πρωινό...κι όταν με σίμωσε μ'ορμή κι αλμύρα,..εγώ
του άνοιξα με προσμονή τη θύρα - ελπίζοντας -.

Το...χέρι όμως που το γέννησε,..το σφάλισε κι εκείνο
όλο δισταγμό και φοβισμένο κοντοστάθηκε,..όχι στα
μάτια,..που απ'το χώμα ανόρθωσαν το φλογισμένο
απ'τη λαχτάρα χρώμα,..μα από το χέρι σου σκληρά
που μου το πήρε πίσω κι υπάκουα αυτό,..υποταγμέ-
νο υπάκουσε.

...Πως στην αρχή μου φάνηκε αντρειωμένο...κι όμως
πάνω απ'το μέτωπο εκτινάχθηκε...ξάφνου διχασμένο,
...στη σκούρα κόμη έμεινε να ακινητεί κι ύστερα...δα-
μασμένο οπισθοδρόμησε...και χάθηκε,..ούτε σε σένα
ξαναγύρισε,..για λίγο υπήρξε θυμωμένο.

Το βλέμμα θαμπωμένο,..σε κοίταξα,..δεν ντράπηκα
σε καταρράκτη αλμύρας τη θλίψη μου να ξεπλύνω
...κι ας κοίταζες...με κοίταζες και καθώς στα χείλη
τους χυμούς του πόνου μου γευόμουν,..ευχήθηκα
την ώρα του δικού σου πόνου.

Ήταν η στερνή φορά...που το φιλί σου σε ρωτούσε
και θυμωμένα με οργή να δείς,..θα σ'αγνοήσει στο
επόμενο ταξίδι κι αν εκεί που αναζητήσει,..άρνηση
θερίσει...σαν ράπισμα θα σου επιστραφεί.

...Σκληρότερα κι απ'την καρδιά σου,...τα ρόδινα ακρο-
δάχτυλά σου,το άγγιγμά τους - ρόδινο - ανόητα...πως
το λαχτάρησα,την άλλαξαν τη μοίρα του φιλιού,τη σφά-
λισαν,μα...πάντα θα χαράζει η μέρα,στερνό αγάπης μου
φιλί,τον προορισμό σου έχασες για μένα,...άλλαξες
διαδρομή,κοχύλι ξεβρασμένο στην ακτή της πίκρας
- πικρό μου - ανείπωτο,θλιμμένο στη σιωπή,φιλί που
δεν ειπώθηκε...μα πάντα θα χαράζει νέα η μέρα σ'
...αυτή την...ίδια ξανθωπή ακτή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-03-2020