Δέντρο ζωής

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μικρή σκισμή στη μέση του μετώπου
και βγαίνω ελάχιστος και τεθλασμένος
τίνος είμαι, το γένος ποιου ανθρώπου
απαράλλαχτος ξαναγεννημένος

βραχόκλειστη πικρανθισμένη ρίζα
που δρομίζει στάζοντας αγωνία
ανάμεσα στα μαύρα και στα γκρίζα
κι ακόμα μες στην φλεγόμενη ανία

στο σχήμα επιστρέφω πούχω ξεχάσει
στο γκριζόμαυρο μου που πρασινίζει
ανένδοτο δεν είναι να μου μοιάσει
με υποδέχεται και με προβοδίζει

μοιρασμένος στις φλόγες κατεβαίνω
πυρπολούνται μαζί μου τα ίδια λάθη
απομεινάρι της γενιάς μου ξένο
φεύγω κραυγάζοντας,κάτι έχω μάθει

εγώ των λέξεων μου πια ο στυλοβάτης
κάτω απ’τα αναμμένα της σιωπής ρουθούνια
πως είμαι ο φιμωμένος πρωτοστάτης
πως ζώ μες στα υπόγεια και στα καντούνια

Το θράσος ημερών φθαρμένων
Νόθα άφησε σημάδια
Παράταση στα βάσανα καιρών χαμένων
Χωρίς φτιασίδια ντύνει τα ρημάδια

Δεν μπορούν οι φόβοι μου να μαντεύουν
Όσα ονειρεύομαι αν κάποτε θα γίνουν
Με τους χρησμούς τους οι οιωνοί με κολακεύουν
Και κουβαλούν νερό την αλχημεϊα τους να ξεπλύνουν

Κοιτάζω μέσα μου την ανώτερη αξία
Μα είναι κι αυτή τόσο καλά κρυμμένη
Αγύρευτη μαρένεται με τέτοιαν ειρωνία
Που ευωδιά γλυκιά από τ'απομεινάρια βγαίνει

Δεν είμαι θέαμα για να με προσέξεις
Εσύ είσαι νιότη όμορφη που η αλήθεια δίνει
Εγώ θλιμμένο ερείπιο να τρέξεις
σαν απο κάποιο ένστιχτο με βιασύνη

1,Σαν θέλω για μένα να μιλήσω
Τις λέξεις μου αραδιάζω σ'εναλλαγή
Ρακένδυτοι στρατιώτες στη γραμμή
Της σιωπής η εποχή πιο πίσω

Με ανάπηρο κορμί απομεινάρι
Πως από γκρεμούς φρυδιών κατρακυλάω
Χάνομαι, μες στην αχλύ μου σταματάω
Πέτρα του τόπου μου αγκωνάρι

Το μέλι πικραίνοντας ξεχνιέμαι
Στου κόσμου τις φιμωμένες εσχατιές
Και δένω τις ματωμένες μου πληγές
Μ'επιδέσμους φώς για να κρατιέμαι

Η απελπισία παλίρροια να φουσκώνει μουγκά
Στα κρυφά του κορμιού μου περάσματα
Και η σφαγμένη ερώτησή μου στα χαλάσματα
Να μελετάει του μυαλού μου τη σκοτεινιά

Τώρα μ'ιδρώτες εικόνων ποτίζω βολβούς
Ν'απολύσουν το πράσινό μου λουλούδι
Μα η πίκρα στους πυρετούς μου γίνεται τραγούδι
Που με βρίσκει μες στων ερειπίων τους συνωστισμούς
Έτσι μ'αγαπησες πολύ
Εσυ που γοητεύτηκες από τις σειρήνες μου
Ξημέρωνε της ποίησης η εποχή
Κι ερχόταν ο ήλιος σου να ισκιάσει τις γαλήνες μου

Μοίρα μου η μοίρα σου δική μου
Με τη νέα καρδιά που έκλεισα στα στήθη
Κι όλη ξυπνάει μονομιά η ζωή μου
Με την έγνοια της καινούργιας μου αγάπης

Και λέω ναι,ναι το ξέρω
Πως ονειρεύτηκα μύριες φορές για σένα
Θ'ανθίσει η αγάπη να στη φέρω
Δέντρο ζωής να γίνει σ'όλα τα ερωτοποτισμένα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-03-2020