Της καρδιάς......μπαλωματής

Δημιουργός: Ισάρης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

‘Ένα υπόγειο κλουβί,δύο επί τρία
Είναι το σπίτι του Στράτου του μπεκρή.
Σε ζέστες και σε κρύα,
Σε ανήλιαγα στενά,
Τριγύρναγε από παιδί.
Γέρος πια,γεμάτη σημάδια από μαχαιριές,
Η πληγιασμένη του ψυχή,
Με των κεριών τη σκιά,κάνει παρέα.

Όλοι τον ξέρουν στη γειτονιά,
Σαν τον καλύτερο μπαλωματή.
Για την δική του την καρδιά,
Δεν μπόρεσε να βρει γιατρειά.
Μπορεί όμως,με βελόνα και κλωστή,
Με σύνεργα δικά του μυστικά,
Να μπαλώνει των άλλων τις καρδιές.

Μ’αγάπη και στοργή αυτές
-πριν τις γιατρέψει-
Στα χέρια του κρατεί.
Ένας μικρός θεός,
Που ο μεγάλος,ο αληθινός,
Τον έχει για χρόνια,παιδέψει.

Τον αγαπούν όλοι της γης,
Οι ορφανοί,οι άρρωστοι βαριά
Και όλου του κόσμου οι ερωτευμένοι.

Λόγια παρηγοριάς,δε θα σου πει.
Θα σκύψει με έννοια περισσή,σε κάθε μια καρδιά.
Θα της μιλήσει σαν να΄ταν παιδί,
Με λόγια τρυφερά και αυτή γαληνεμένη,
Στα χέρια του θα αφεθεί,
Αφού πρώτα του πει,πως και γιατί είναι πληγωμένη.

Ο ερημίτης μπαλωματής,υπήρξε ο ίδιος ορφανός.
Κάποτε με το χάρο αδερφός
Και πολύ-χωρίς αντίκρυσμα- ερωτευμένος.
Για τη δουλειά του αμοιβή,ποτέ του δε γυρεύει.
Τις νιώθει,τις πονά τις πληγωμένες τις καρδιές.
Στην υπόγεια φυλακή της δικής του καρδιάς,κλεισμένος,
Χρόνια ζητεί απ’ το θεό να του δοθούν,να τις γιατρεύει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-04-2020