Σαν όνειρο

Δημιουργός: horseman, Στέλιος Κοντοδήμος - horsemans

Από τις διαδρομές της Ψυχής μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν όνειρο σχημάτιζα την μορφή σου...
χωρίς να φαντάζομαι τα μακριά σου μαύρα μαλιά...
Ούτε τα μάτια σου ότι ήταν τα ποιο λαμπρά αστέρια...
Μα δεν γνώριζα ότι και τα χείλη σου θ' 'ταν γλυκά σαν μέθη...
Τα χέρια σου δεν πρόβλεψα να μου χαρίσουν τα ποιά τρυφερά χάδια...
Κι η φαντασία μου φτωχή για ν' αγκαλιάσει το θεϊκό Κορμι σου...
Ευτυχώς που δεν σε φανταστικά στην ψυχή μου που φτερούγιζε...
Ευτυχώς που δεν σε Σχημάτισα στην σκέψη μου που κάλπαζε...

Σαν όνειρο έφτανε η χροιά της φωνής σου μέσα μου...
Πολιορκούσε την αδύναμη λογική που δεν αντιστεκόταν...
Επέστρεφε την εφηβεία που 'χε φύγει...
Την ρουφούσα διψασμένος πρωτόγνωρα...
Αυτό μονάχα δεν το φανταστικά νεράιδα μου...
Απλά γιατί το ζούσαμε μαζί...
Απλά γιατί δεν ήταν όνειρο...
Μα ήταν ο πρόλογος απ' τις αλήθειες μας...
Το ξεκίνημα της υπέρβασης μας, για μας, για την ζωή...
Την δική μας ζωή που ξανά-ανάσαινε βαθιά και με νόημα...

Σαν όνειρο κυμάτιζε μέσα σου ότι κάποια στιγμή θ' ρχόμουν...
Οι "αποστάσεις" θέριευαν Μπρος στον συλλογισμό σου...
Μα ήταν χάρτινες κι αδύναμες στην ανάσα μας, στην πνοή μας...
Σε μια επιθυμία που δεν αντιστέκεται τίποτα στο πέρασμά της...
Σαρώνει τις αποστάσεις, ξεπερνά της αδυναμίες...
Πως ν' αντισταθώ στο φτερούγισμα της αναζήτησης σου...
Πως ν' αρνηθώ τα ωραιότερα ταξίδια ψυχής που μονάχα χρώματα χαρίζουν...

Σαν όνειρο φανταζόμαστε τις στιγμές μας...
Αυτές π' ακούμπησαν τα κορμιά μας...
Στιγμάτισαν την ψυχή μας...
Θέριεψαν την ύπαρξη μας ολάκερη...
Και τ' όνειρο στάθηκε ανίκανο να παραμείνει όνειρο...
Παραδόθηκε τρυφερά στα χέρια μας, στην τεράστια αγκαλιά μας...
Τα χέρια μου χάθηκαν στα μαύρα υπέροχα Μάλια σου...
Αυτά τα χέρια που πλέχτηκαν τρυφερά με τα δικά σου...
Για να σημαντικό ταξίδι...
Που δεν ήταν όνειρο ψυχή μου...
Δεν ήταν όνειρο οι χτύποι που ακούγονταν μέσα μας...
Μα ούτε ότι χανόμαστε μέσα απ' τα μάτια μας στον παράδεισο...
Ένας ουρανός δικός μας που διαφεντεύεται την ανατολή...
Ένας κόσμος δικός μας που χαρίζεται στα σπλάχνα της Γαλήνης...
Μονάχα ο έρωτας κυβερνούσε την απέραντη γαλάζια θάλασσα μας...
Τα συναισθήματα τραβούσαν αδιάκοπα κι ακούραστα κουπί...
Ήθελαν να εξαντληθούν ολότελα, να μας παραδοθούν...
Σ' ένα καράβι που ταξίδευε την αγάπη αγκαλιά σφικτά με το πάθος...
χωρίς περικοπές, χωρίς στάσεις σε λιμάνια ασήμαντα...
Τα γαλάζια νερά δρόσιζαν την ζωή που χε περάσει πάνω μας...
Ξανά-γεννιόμαστε στ' απέραντο μας...
Μα δεν ήταν όνειρο...
Ήταν το ωραιότερο κομμάτι της ζωής μας...
Που το ζήσαμε σαν "όνειρο"...
Ψυχή μου...

Στέλιος Κ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2006