Το τηλεφώνημα - Καρναβάλι

Δημιουργός: ειδεμή, curious Λαμπρινή Τενεδίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το τηλεφώνημα 2011

Το τηλεφώνημα έγινε ανώνυμα...κι έλεγε
:- Η γυναίκα σου με απατά,με τον περιπτερά!
...Κι εγώ σου λέω φίλε χαμογέλα,..να τους τη
στήσεις σε μιά γωνιά,..να φάει ο μάγκας μιά
κατραπακιά...κι όσο σε τρέχουνε αυτόφωρο,
εγώ θα σου τη στρώσω στη δουλειά! Θα την
βολέψω στη ραδιοφωνία να μου κρατάει το
μικρόφωνο,παρέα με τα δύο ή τα τρία της
κονσόλας!

Και μετά τη σκληρή ποίηση,για τις σκληρές
νύχτες που σκληραίνουμε,η σοβαρή ποίηση.


Το καρναβάλι 2011

Τέλειωσε...το καρναβάλι,..μα δε θα ξεβαφτώ ακόμα,
...λέω να μείνω με την μπογιά στο σώμα,κονφετί
και σερπαντίνες κι η μάσκα μου γλιστρά,τη σφίγγω
αποφασιστικά,δαγκώνω τα χείλη μου με πείσμα,
η πίκρα του κραγιόν ξεράθηκε στο στόμα,..έλιωσε
μαζί με τη γιορτή.

Η...σερπαντίνα μου τυλίγει το λαιμό - πόσο χαρτί λεπτό -
με στραγγαλίζει σαν αγχόνη και το κονφετί πηχτό,..πώς
νόμισα ό,τι χιονίζει;

'Αποκρέω,'απέχω απ'τη χαρά,..μα ποτέ δεν κλαίω,τα
δάκρυα εικονικά,σε μιά σταγόνα μαύρη - αρλεκίνου -
...και στεγνή καρδιά,..που εικονικά χτυπά.

Μαύρισε το βλέμμα,το κονφετί πηχτό,νόμισα ό,τι χιονίζει,
έτρεξα να κρυφτώ,ανάμεσα στο πλήθος έσπρωξα με κλειστή
γροθιά,ανθρωποθάλασσα και κομματιάζει,σάρκες,αισθήματα
ζωές,..η σερπαντίνα μου πιέζει το λαιμό - πόσο χαρτί λεπτό -
και πνίγομαι,το καρναβάλι...όμως δεν τελειώνει εδώ...

Δε θα ξεβαφτώ ποτέ,λέω να μείνω με την μπογιά στο σώμα,
μόνο το κραγιόν θα λιώνει - αίμα ξεραμένο που στεγνώνει -
ανάμικτο με κόκκινο αρωματικό,πηχτό,στο στόμα,πάνω απ'
το άσπρο χρώμα του προσώπου,πιο άσπρο κι από χιόνι,
προσωπείο αρλεκίνου,στη μιά του άκρη εικονική σταγόνα
- από μελάνι - δάκρυ,τί απέγινε τ'αληθινό;

'Αποκρέω,'..απέχω χρόνια απ'τη ζωή,έξω γιορτάζουν τη γιορτή...
...τα τρωκτικά,κάποιοι...μου έμοιαζαν στ'αλήθεια άνθρωποι...
...ήταν μασκάρεμα,κάτω απ'τη μάσκα του ανθρώπου,τέρατα
φριχτά,όταν θα βγάλουν τα κοστούμια της γιορτής,θα είναι
τέρατα ακόμη,κάτι άλλο...από ό,τι δείχνει η μορφή.

:- Πές στον γονδολιέρη,όρτσα...τα κουπιά! Μας εξοστράκισε
τ'ασκέρι των ανθρωποτεράτων απ'την αληθινή ζωή,μάσκα
για πάντα πρέπει να φορώ - κάτι σαν προσωπείο - από πλα-
στικό ή χαρτί,κάτω απ'αυτό ο χρόνος θα περνά κι εγώ θα ζώ
κι ίσως να δω το καρναβάλι,να τελειώνει,εγώ ή αυτό.

Κονφετί και σερπαντίνες κι η μάσκα μου - παρά το δέσιμο -
γλιστρά,τη σφίγγω αποφασιστικά,δαγκώνω τα χείλη μου με
πείσμα,η πίκρα του κραγιόν - κατακόκκινο αρωματικό -
ξεράθηκε στο στόμα,έλιωσε μαζί με τη γιορτή.Η σερπαντίνα
μου τυλίγει το λαιμό,πόσο χαρτί λεπτό,με στραγγαλίζει και το
κονφετί πηχτό,πώς νόμισα ό,τι χιονίζει;Έτρεξα να κρυφτώ,
ανάμεσα στο πλήθος έσπρωξα με κλειστή γροθιά,ανθρωπο-
θάλασσα και κομματιάζει,σάρκες,αισθήματα,ζωές: - Λέω στον
γονδολιέρη...όρτσα τα κουπιά!Τ'ανθρωποτέρατα μας εξοστρά-
κισαν απ'την αληθινή ζωή.

'Αποκρέω,'απέχω χρόνια απ'τη χαρά,απ'την αληθινή ζωή,μα
ποτέ δεν κλαίω,τα δάκρυα εικονικά,συμπυκνωμένα,σε μιά στα-
γόνα μαύρη από μελάνι,σε προσωπείο αρλεκίνου,τί απέγιναν
τ'αληθινά;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-04-2020