Κι' ας κλάψω με αναφιλητά

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ερωτικά.....συνέχεια, να μου είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μην περιμένεις πια, δεν θα ξανάρθω φως μου
πάει καιρός που μ` έχασες, θα ζήσω μοναχός μου.
Μη με προσμένεις πια, με πίκρανες στ` αλήθεια
αλλού ζητούσες την χαρά, ήμουνα μια συνήθεια.

Πάντα ήμουν δεύτερος, μέσα στα σχέδια σου
ένα απάγγιο λιμανιού, δεν είχα στην καρδιά σου.
Μην περιμένεις κι` ας πονώ κι` ας κόπηκα στα δύο
μαζεύω τα κομμάτια μου, να` σαι καλά αντίο.

Μια θέση τόσο θα μικρή, είχα μες στη καρδιά σου
εσύ αλλού κοιμόσουνα κι` έδινες τα φιλιά σου.
Ήσουν για με μοναδική, η ανάσα η πνοή μου
μα εσύ με πλήγωσες βαθιά, πήρες και την ζωή μου.

Δεν έχω πια στ` αλήθεια, τίποτα να σου δώσω
εσύ με πρόδωσες πικρά και σ` αγαπούσα τόσο.
Όλα γίναν ρημαδιό και θύμησες δεν έχω
ξένο χάδι σαν έδινες, σου` λέγα δεν αντέχω.

Στο σπίτι μας μη ρθείς ξανά, θα βρεις κλειστή την πόρτα
δεν θ` σ` ακούσω κι` ας πονώ, θα κλείσω όλα τα φώτα.
Μες στο σκοτάδι μοναχός, σε ξέχασα ψυχή μου
κι` ας κλάψω με αναφιλητά, θα` ναι για την ζωή μου.

Ζωή εγώ σου έδωσα και συ μόνο φαρμάκι
μην έρθεις πάλι αγάπη μου, απ` του έρωτα σαράκι.
Δεν θα πεθάνω μάτια μου για σε, τράβα αλλού να ζήσεις
στης μιας βραδιάς τις αγκαλιές, ζωή δεν θ` αποκτήσεις.

Όταν διαβούνε οι καιροί, πορτόφυλλα θ` ανοίξω
μια σκιά θα` σαι στο μυαλό, τον ήλιο θ` αντικρύσω

28-4-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-04-2020