Με τα χρυσά τα υφάδια του

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ερωτικόν, να περνά ο καιρός, προσέχετε το περιβολάκι.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον έρωτα που ξέρω εγώ
θαρρώ κάπου έχει κρυφτεί
όταν τον είχα αρχηγό
φοβόμουν μην χαθεί.

Περάσαν χίλιοι χρόνοι
τον προσκυνούσα ευλαβικά
κι` έλεγα ας` πληγώνει
ας μου ζητάει δανεικά.

Τρελός ήταν οδοστρωτήρας
άφησε το σημάδια του
ο έρωτας, της μοίρας
με τα χρυσά τα υφάδια του.

Γερνώ και δεν τον ξέρω
πως γίνηκε όλος αγάπη
και τα σημάδια φέρω
στις θύμησες, τα πάθη.

Ο έρωτας ο ποταμός
που κάποτε στερεύει
στη καρδιά ένας καημός
στο γέρμα δεν μαγεύει.

Σαν θα σου γίνει αγάπη
στάξε ένα δάκρυ ακόμα
για το ένα το αγκάθι
στου καθενός το στρώμα.

Ο έρωτας της μουσικής
σ` ένα γλυκό ταξίμι
ο ήλιος της Κυριακής
ασημοχρυσαφί μπρισίμι.

Χάθηκε κάπου ξαφνικά
κι` όλο μιλά η αγάπη
δεν σου γυρεύει δανεικά
ούτε παλάτια κι` άνθη.

Τον προσπέρασες αλήθεια
είχες άραγε αρκετό
σαν μιλάει η συνήθεια
σ` ένα χέρι που είν ζεστό.

Αχ! έρωτα μην μιλήσεις
γιατί φωνάζει η αγάπη
την πόρτα ερμητικά να κλείσεις
μη δουν το ένα σου δάκρυ.

27-5-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-05-2020