Άνεμος και Βιολί

Δημιουργός: wandering poet, Χρήστος Βασιλόπουλος

Ένα ποίημα εμπνευσμένο από το ποίημα του Κρίστιαν Μοργκενστερν "Wind und Geige"

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάστρο σε δάσος πυκνό και σκοτεινό από τον χρόνο ξεχασμένο
όπου μία κόρη τα βράδια ξενυχτάει και παίζει με βιολί έναν σκοπό μαγεμένο.
Σαν χρυσάνθεμα μέσα στη σελήνη λάμπουν τα μαλλιά της
μα η μελωδία του βιολιού της θαμπή κάνει την ξωτική ομορφιά της.

Μέσα από των δέντρων τα κλαδιά ο Άνεμος ουρλιάζει
για την κατάντια των ανθρώπων βαθιά αναστενάζει.
Τι θέλεις κόρη ξωτική και τη σιγαλιά της παραμυθένιας νύχτας ταράζεις
το βιολί σου κάθε βραδιά παίζει τον ίδιο θλιβερό σκοπό, ποτέ δεν τον αλλάζεις.

Της κόρης η μαγική μελωδία χορεύει με της φύσης τα πλάσματα τα αγνά
τα μάτια της στο άπειρο χάος, μέσα στο κενό αναζητούν όνειρα απατηλά.
Άνεμε που τη νύχτα κυριεύεις και με την πνοή σου τα δέντρα χορεύουν μέσα στις σκιές
θέλω αθάνατη να γίνω η ομορφιά μου να κρατήσει και να με ζηλεύουν όλες οι γενιές.

Κόρη πεντάμορφη που το βιολί σου κάνει των παλικαριών τις ψυχές με πόθο και έρωτα να γεμίζουν
αιώνες στον κόσμο τριγυρνώ, θάλασσες διασχίζω βλέπω πως όλων των θνητών τα κορμιά ραγίζουν.
Κόρη υπερήφανη πολλοί επιθύμησαν αυτού του κόσμου την απατηλή στοργή
όλοι τους πλέον χάθηκαν έμεινε για αυτούς κάποιο τραγούδι και μια ανάμνηση θολή.

Τα παράθυρα του κάστρου είναι τώρα πλέον σκοτεινά,
κανένας ήχος δεν ακούγεται μες τη σιγαλιά,
του βιολιού η μελωδία χρόνια τώρα έχει σιγήσει
μόνο του Ανέμου η πνοή ακούγεται μέσα στη φύση.

Χρήστος Βασιλόπουλος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-06-2020