Οι στέρνες στέγνωσαν τα ρυάκια, στέγνωσαν...ε

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, η γραφή στη μνήμη, των 103 νεκρών από το φονικό στο Μάτι Αττικής, σας ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στεγνό το στόμα, στιφά τα χείλη
δεν έβρεξες θεέ μου φέτος
δεν έβρεξες εδώ και χίλια χρόνια.
Κάηκαν τα νέα φυντάνια στ` αμπέλια
γύρανε τα σιτάρια στο ξερό χώμα
το τελευταίο της ζωής τους προσκύνημα.

Μια σαύρα ξεπρόβαλε απ` τις ξερολιθιές
κι` είπε--Τι λίβας και φέτος
τα σαλιγκάρια δεν βγήκανε σεργιάνι
στο νοτισμένο της γης παράδεισο τους.
Κάηκαν τα σπαρτά μας κι` η γη
προσμένει.
Μια βροχή, μια βροχή, νέας δημιουργίας.

Φίδια γέμισαν τις αυλές μας
χορεύουν το τρανό χορό τους
αλλάζοντας πάντα τα ίδια πουκάμισα.
Ένα κυκλάμινο δεν ξεπρόβαλε
να ντυθεί η γης ένα ροζ φουστάνι.
Οι στέρνες στέγνωσαν, τα ρυάκια
στέγνωσαν.
Τα ποτάμια κρατούν μια στάλα
βροχής, στα φυλλοκάρδια τους.

Να ζήσει ο βάτραχος που
δεν τον θέλει κανείς.
Τα βουβάλια δίψασαν κι` έχουν όλα
τον ίδιο φόβο
μην στεγνώσει ο βάλτος, μην
και ζήσουν τα βατράχια
και χορεύουν.

Μια κουκουβάγια κρώζει, στην εκκλησιά
τα βράδια
μ` ένα συρτό πονεμένο σκοπό.
Το χώμα γέμισε βαθιές, ξερές
πληγής ρυτίδες.
Στα μάρμαρα ένα στρώμα σκόνης
σκεπάζει τις ψυχές που δεν λίγησαν.

Τα λιόδεντρα, στέρφα, κρατούν
λίγο ανθό παρηγοριάς
πεισματικά, με δύναμη τ` ανθρώπου
με δύναμη θεού.
Μύγες ήρθαν φέτος, λεφούσια
σκεπάσανε το βλέμμα μας
σκεπάσανε τα νέα φυντάνια.

Οι μύλοι δεν δουλεύουν πια από καιρό
δεν έχει καρπό, δεν έχει
μεστό σιτάρι.
Τα περιστέρια διψούν μαζεμένα
κάτω από ένα κόκκινο κεραμίδι
δεν θα λάβουμε γράμμα φέτος.

Ένα κόκκινο γαρύφαλλο
αδύναμο, ψάχνει δυό στάλες
βροχής, δυο στάλες ζωής.
Ο βασιλικός ξεράθηκε, ο δυόσμος
ξεράθηκε, τα θυμάρια ξεράθηκαν.
Μόνο οι δάφνες αντέχουν, τούτο
το φρικτό μαρτύριο.

Μια ελπίδα προσμένει το κουρασμένο μας
βήμα.
Μέσα στο κουρνιαχτό του κόσμου.
Οι ξερολιθιές πυρώσανε
κοιτώντας, ένα γαλάζιο
μπλε βαθύ στα πέλαγα.
Στον Άη Νικόλα ψηλά, στη ράχη
αχνοφέγγει ένα μονό καντήλι.

Τα δεντρολίβανα, ζήσανε για να
στολίσουν, τους Επιτάφιους, της πίστης
της γνώσης, της θυσίας
Δεν άνθισαν χίλια χρόνια άσπρες
πασχαλιές, άσπρα κρίνα.
Μια Λαμπρή, δίχως κρίνα
Αλίμονο.

25-7-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-07-2020