πεποιθησεις και η διακριση τους (το δολωμα)

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>πεποιθησεις και η διακριση τους (το δολωμα)</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>πεποιθησεις και η διακριση τους (το δολωμα)</b><p>Δημιουργός: Ηypocrisy, <i>γιουλη τσαμαλ</i><p><i> οπου γης πατρις ..στην πραγματικοτητα</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p> 	<br />
κανεις δεν χρειαζεται να βαλει το χερι του στην φωτια για κανενα. κανεις δεν εχει να αποδειξει σε κανεναν τιποτα. κανεις δεν εχει, κατα βαθος, να χωρισει απο κανεναν τιποτα. αν αφεθουμε να το καταλαβουμε ποτε αυτο οι λαοι ως ατομο, και θα 'ναι σαν να 'χουμε λαβει την θεια κοινωνια' οι εξαρτησεις θα ψαχνουν στηριγμα τα κρατη -κρατικα συμφεροντα. αν ζουμε την ζωη μας οχι για το χρημα. με αυτο απλως την καταναλωνουμε και δεν χορταινουμε, θελουμε κι αλλο, κι αλλο [ψεμα]. αναλωσιμη μεν, αλλα πολυ μακρια απο την ουσια ακομη [την νοστιμια της, μεσα απο καθε της γευση]. για να κατανοησουμε την αιωνιοτητα την υπαρξη και την ανυπαρξια μεσα για μεσα σε μια στιγμη βιωμενη. οχι μονο το χερι λοιπον, αλλα συγκορμος μπαινεις στην φωτια -και- οταν κινδυνευει η αγαπη' ερωτας, και διχως σκεψη και με οποιον κινδυνο εκεινη την στιγμη κινδυνος δεν υπαρχει. συμβαινει αδιαλειπτως. το αφανταστο ειναι οτι την περνας. πλημυρισμενος την απεριγραπτη δροσια της. στιγμη που λες, και να'ταν η υστατη, λογο δεν θα 'χα, να γυρισω.<br />
<br />
πεποιθησεις και η διακριση τους δεν ειναι η ζωη ολη [αυτες ειναι στρωματα μα αν αναχαιτισεις, την συγκρατουν ως ενα επιπεδο]. καθενας που το πιστευει, οτι ζωη εχει και δινει πιστευει. αυτο που του συμβαινει ειναι να υπαρχει εξακολουθως, ως εναντιωση σε οποιον δεν κουβαλαει αλλο καμια πεποιθηση. οπου βρεθει να εισπνεει και να εκπνεει τι πιο επομενο, την οποια στιγμη συμφυτος. οσο κι οπως μπορει. με τα δικα του ορια. με την ψυχη του ολη, τουλαχιστο. φτανει κι εκει που δεν 'μπορει' να φτασει. ελεος ναι.<br />
<br />
πια αν ξεσπασω σε κλαματα μπροστα σου, θα'ναι μονο απο τα νευρα μου, που μονο εμενα ανεχομαι να με υποβαλλω στην πιεση. σπανιο ομως πια το να μην ανταπεξερχομαι και να μην πεταω μακρια, για οσο την υφισταμαι. τωρα βουρκωνω στην ησυχια στο ιερο μου το κενο απο ανθρωπο, οταν πρεπει [θα πει δεν αναβαλλεται], να καθαρισω την αμμο.<br />
<br />
η φαντασια ποιει την πραγματικοτητα. η ομορφια συμβαινει αντικρυζοντας καταματα την ασχημια απο την οποια δεν γινεται να χωριστει αλλα να διακριθει. οπως ολα ειναι διαφορα και ενα. κι ειμαστε κι εμεις το ολον. κατα τον δαιμονα εαυτου. και τ' αγαπαω τα διαολια μου.<br />
<br />
<br />
λαθος σωστο δεν υπαρχει.. για να κρινουν οι απ' εξω, με το να μενουν απ' εξω..<br />
διχως να βιωνουν- να συναισθανονται με την ψυχη ολη. δεν συντελουν πουθενα στο να αλλαξει αυτος ο κοσμος.. η εναντιωση τους ωστοσο ειναι η κινητηριος δυναμη των αντιθετων, ειναι η αρμονια, το παν. αυτο που το λεμε 'δικαιον' και αλλοι 'αδικον' οι στρατιωτες της διχονοιας παντου επι ματαιω στον πολεμο κοντρα στο ολον. οποιος θελει παραδειγμα ας κοιταξει εαυτον- δεν χωριζεται το σωμα απο την ψυχη, το αυλον απο την υλη, ο ουρανος απο την γη. η ψυχη παλι σωμα θα γινει, οσο για τωρα μονο τωρα μπορουμε να ζουμε και μονο αυτο εχουμε -για- να κερδισουμε. το χτες και το αυριο ειναι μαζι του [ενα]. ολοι κατα βαθος καταλαβαινουν το αδιαχωριστον απροφασιστοι.<br />
<br />
ξερω, προκειται για συννεφα που αποφευγουμε, να σκεφτουμε, μαζι<br />
και πως οι ανθρωποι χωριζονται..<br />
κι ενω μας βρεχουν, πολλοι,  παλευουμε μαζι, να τα διαλυσουμε..<br />
γι αυτο καποιοι ειναι μαζι, βροχη και ηλιος.<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-07-2020</td><td valign=top></td></table><br />