Σ' ένα παιδί του δρόμου

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, σκέψεις κι` άλλες σκέψεις, να μου είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν ήμουνα μικρό παιδί
δεν είχαμε μεις κήπο
στον άνεμο ένα κλαδί
σκεφτόμουν, που ανήκω.

Ο θείος είχε, όμορφο τρανό
γεμάτο κατιφέδες.
Τους μάζευε και τ` ορφανό
αγάπης, μενεξέδες.

Μεγάλωνα κι` είχα καημούς
ήθελα κι` εγώ κήπο δικό μου
κι` όλο μιλούσα στους θεούς
για το παράπονο μου.

Θαρρώ, δεν άκουσαν ποτέ
κι` άρχισα να σκαλίζω
είπα, φτωχέ μου εαυτέ
κάτι κι` εγώ να ορίζω.

Περνούσαν χρόνια σαν βροχή
στα χέρια μου είχα χώμα
σκάβοντας απ` τη χαραυγή
μέχρι να` ρθεί το γιόμα.

Με λίγο μια σταλιά νερό
εξέπλενα τα χώματα
κι` ο κήπος έγινε θεριό
με ουράνιου τόξου χρώματα.

Μια στέρνα είχα με νερό
δεν έλεγε να στερέψει
μήτε την ξέρα είχε εχθρό
γι` αυτή είχε πάντα βρέξει.

Θέριεψε κήπος θεικός
γιορτή για κατιφέδες
κι` ήταν ο κάματος τρανός.
Θαύμαζες μενεξέδες.

Πέρασαν χρόνοι και καιροί
οι σπόροι είχαν φυτρώσει
απλόχεροι οι θησαυροί
που είχε η ζωή να δώσει.

Κι` έκοψα, έκοψα, πολλά
τα άνθη όλου του κόσμου
τα χάρισα μιαν αγκαλιά
σ` ένα παιδί του δρόμου.

Μου μίλησε μια Κυριακή
κι` είπε...όλα δικά μου?
Του απάντησα με την ψυχή.
Δικά σου, τα όνειρα μου.

29-7-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-07-2020